Pasfoto’s

Soms zijn van die dagen dat niets wil lukken en alles wat je in handen neemt lijkt te vallen.
Zo’n dag overkomt mij in ieder geval regelmatig. Laatst kreeg ik een brief waarin stond dat ik mijn rijbewijs moest laten verlengen. “Oh ja”. Ging het door me heen. “Dat moet ook weer gebeuren. Gauw kijken wanneer ik terecht kan.”
Gelukkig kon ik ook ’s avonds terecht dus hoefde ik niet speciaal vrij te nemen.
Er stond duidelijk in de brief wat je allemaal mee moest nemen dus na snel alles bij elkaar gezocht te hebben ging ik naar het stadhuis
Bij het stadhuis aangekomen zette ik mijn auto op het stadhuisterrein. Ik stapte uit, keek om me heen, en nu? Waar moet ik heen? Waar is de hoofdingang? Oké lopen maar en ik zie wel waar ik kom.
Uiteindelijk, onder een loopbruggetje door achter een muurtje langs, zag ik iets van een ingang. Ik liep naar binnen en botste bijna op een bewaker die daar stond te kletsen.
Maar goed ik was in ieder geval binnen waar het volgende opstakel zich al aanbood.
Waar ga ik heen? Ik zag een receptie waar ik vertelde dat ik voor een rijbewijs kwam en zonder me aan te kijken zei die mevrouw “alstublieft”. Alstublieft? Ging het door me heen, en toen zag ik het. Er stond een klein apparaat op de balie met een bonnetje. Ik pakte het bonnetje, bedankte die mevrouw en vroeg waar ik eigenlijk heen moest. “U loopt hiernaast de gang uit en aan het einde gaat u linksaf.” Ik ging dus naast de balie de gang in en wilde aan het einde linksaf gaan maar zag op dat moment dat ik een rondje om de balie zou lopen als ik dat zou doen, dus vroeg ik aan een meneer die rechts van me de gang uit kwam waar ik naar toe moest om bij burgerzaken te komen.
“Hier mag u in ieder geval niet komen” was het antwoord. Maar na even doorvragen heeft hij me de juiste gang gewezen. Hij zei er nog wel even bij “Daar waar u al die andere mensen heen ziet gaan”. Toen voelde ik me al aardig dom.

Terwijl ik met mijn nummertje in mijn hand het beeldscherm van de nummertjes in de gaten hield, bedacht ik me dat ik voor de snelle doorstroom mijn spullen wel alvast bij elkaar kon zoeken. Dat was het moment om erachter te komen dat ik met mijn stomme kop ook nog eens mijn oude rijbewijs vergeten was mee te nemen.
Ik ging gauw weer terug naar buiten om naar mijn auto te gaan toen bleek dat de parkeerplaats plots veranderd was, ik was dus totaal de verkeerde kant op gelopen. Dan maar weer terug. Uiteindelijk mijn auto gevonden en alsnog mijn rijbewijs opgehaald.

Toen ik eindelijk bij de mevrouw van burgerzaken zat, bleek mijn pasfoto niet goed te zijn. Ik zat met mijn schouders scheef en de regel is nu dat je helemaal recht voor de camera moet zitten. Maar ons gemeentehuis heeft daar de oplossing voor in de vorm van fotohokjes.
Ik dus gauw het hokje in om een pasfoto te laten maken. Het feit dat ie er niet uit zag deed er niet meer toe, ik wilde mijn rijbewijs verlengen.
Gewapend met nieuwe pasfoto’s kwam ik weer bij de mevrouw van de gemeente, was de foto weer niet goed, mijn mond stond open. Ik kreeg een muntje om nieuwe foto’s te laten maken, De volgende serie foto’s was weer niet goed want ik bleek te ver naar achter te hebben gezeten dus was mijn hoofd te klein. Kun je je voorstellen? Mijn hoofd te klein!
Met een nieuw muntje ging ik weer het fotohokje in. Even goed concentreren hoor. Mijn bril moest af, mijn mond moest dicht, mijn schouders recht en mijn hoofd naar voren. En ja hoor gelukt. Ik had weer een serie foto’s. De toner was wel bijna op maar wie let daar nou op? Die bleke kop, wat maakt dat uit? Ik kon zo meespelen in CSI een nummertje aan mijn teen en ik zou het erg goed doen op de snijtafel.
De mevrouw van de gemeente vond dat ze goed waren en dat we het er maar mee moesten doen, het was ondertussen ook sluitingstijd. Ze wilde me vast alleen maar snel weg hebben.
Volgende week mag ik het rijbewijs hopelijk ophalen en loop ik dus 10 jaar met een rijbewijs met een foto uit CSI. Maar ik kan in ieder geval rijden, althans dat hopen we.