Pech

Meestal ben ik heel daadkrachtig en zelfstandig. Doet zich een probleem voor, dan denk ik rustig na over wat er precies aan de hand is, en dan zoek ik naar de beste oplossing die ik dan weloverwogen ten uitvoer breng. Zo niet bij…… autopech. Dat wil zeggen: bij autopech ONDERWEG. Zolang de pech namelijk thuis op de oprit plaats vindt, lukt het allemaal nog wel om mijn gedachten te ordenen en vervolgens te doen, of te laten doen, wat gedaan moet worden.
Ik kijk, luister en ruik ten volle om een diagnose te stellen en kan dan ook heel intelligent naar de wegenwacht aan huis bellen (‘Of ik even uit kan leggen wat er aan de hand is? Nou, als ik op dat zwarte knopje rechts van het stuur druk dan krijg ik zo’n broemgeluid van onderuit en ik voel ook een bepaalde trilling die ik anders nooit voel…..weet u wat het kan zijn?)

Maar pech onderweg is een heel ander verhaal.

Mijn eerste auto was een blauwe Renault-4. Ik was hier dolgelukkig mee, tot het moment dat ik slecht zicht kreeg op een 2-baans weg en maar niet kon ontdekken welke eikel er zo dicht bij de weg aan het stoken was. Toeterend werd ik ingehaald door andere automobilisten die, naar mijn mening, onverantwoord hard reden bij een dergelijk slecht zicht. Ik nam nog wat gas terug en zette mijn ruitenwissers op de snelste stand (en ‘snel’is een relatief begrip bij een Renault-4).
Toen ik mijn eindbestemming bereikte, ontdekte ik ineens dat de zwarte mist wel heel erg plaatselijk was en zich vooral boven mijn motorkap bevond! Optimistisch belde ik de ANWB Wegenwacht die na een half uurtje arriveerde. Al snel wist een heel ervaren uitziende monteur me te vertellen dat er een nieuwe motor in moest. Gelukkig had ik een kennis die nog een antieke sloop kende met Renault-4 motoren, en een weekje later kon ik weer vrolijk verder tuffen met Zoef (zo heette mijn auto, niet de kennis!).

Ongeveer een half jaar later werd ik weer met toetergeluiden ingehaald.
‘Ach’, dacht ik, ‘dat krijg je met zo’n oude auto, mensen vinden hem zo grappig dat ze er naar gaan toeteren’! En ik claxonneerde vrolijk terug, terwijl ik ondertussen mijn stoel probeerde te verzetten, want ik zat zo scheef deze morgen!
Vrolijk parkeerde ik even later bij mijn werk. Toen ik om mijn auto heen liep, viel me opeens op dat niet alleen mijn stoel scheef leek, maar dat de hele auto zich in een raar standje bevond!
Zoef bleek door zijn linkerachteras gezakt!
Helaas was dat meteen het laatste ritje met deze auto; hij is aan een touw naar zijn laatste rustplaats gereden en ik heb er nog vijfentwintig gulden voor mogen ontvangen.

Ook in de auto’s die ik daarna reed, overkwam me wel eens wat.
Laatst ging er bijvoorbeeld ineens een rood lampje op het dashboard branden.
Ik reed door, terwijl ik, met een hoofd dat vast net zo warm was als het brandende lampje, dacht:’moest je nou bij dit lichtje onmiddellijk de auto aan de kant zetten of was dat het lampje ernaast’? Ik werd erg zenuwachtig omdat ik wist dat ik eigenlijk ook helemaal geen tijd had voor autopech. Hoe konden ‘ze’ me dit nu aandoen! Ik was juist met de auto gegaan om ergens op tijd te zijn! Als het niet zo belangrijk was geweest om op tijd te komen dan was ik wel met het openbaar vervoer gegaan!

Ik probeerde te bedenken waar de handleiding van mijn auto lag en gelukkig herinnerde ik me dat snel: thuis! Het boekje had onlangs dienst gedaan als asbakje voor snoeppapiertjes van de kinderen en lag nu op de keukenkast. Nou ja, tijdens het autorijden lezen in de auto mag dus vast niet, dus ik moest verder denken over een oplossing…

Ineens kwam ik op een lumineus idee. Uit de verbanddoos toverde ik wat leukoplast te voorschijn, met de linkerhand bleef ik sturen en hield ik de rol vast, en met rechts knipte ik een flink stuk pleister af. Daarna heb ik de hele rij lampjes in het dashboard afgeplakt en heb ik nergens meer last van gehad. Kijk, dat zouden ze vrouwen nu moeten leren op zo’n cursus ‘pech onderweg’!