Pech

Uit de auto stapt een klein iel mannetje met grote neus en dun haar. Kan zo weggelopen zijn uit een foute comic. Hij bukt voor de band en krabt eens aan zijn neus. Uit de achterbak van zijn Mercedeslimousine haalt hij een fietspomp. Maar dit gaat niet lukken. Wat nu?

Een paar miniem geklede dames staan onder een lantaarnpaal het tafereel te bekijken. ‘Wenn Motten das Licht …’, denkt der Johan. Hij kucht wat schuchter en loopt op de dames af. De dame die het dichtste bij de lantaarnpaal staat spreekt hij aan.

“Kech, ik heb pech, kun jij me effe helpen?”
“Hoe wil je het hebben, met of zonder, binnen of buiten?”
“Nee, nee, met de auto.”
“Een cardate, een vluggertje?”
“Nee, nee, ik heb een lekke band, dat zie je toch?”
“Volgens mij is bij jou alles lek, vriend.”

De zwoele dame geeft der Johan een flinke vette knipoog en knijpt hem flink in zijn ballen. Johan begint spontaan te jodelen.

“Fout lied, vriend, kun je niet beter?”
“… umpff … ie … jodela … hi … ti … ehhh … ie …!”
“Wil je me iets vertellen misschien?”

Langzaam loopt bij Johan ook iets leeg. Zijn blaas. Een klein straaltje urine drupt langzaam op zijn veel te kleine clownsschoen. De dame onder de lantaarnpaal stoot haar buurvrouw aan.

“Zullen we hem even helpen met zijn fietspomp, Door?”
“Goed plan, Priscilla, houd jij hem even vast, dan zal ik …!”
“Nee, nee, nee, dames, het is al goed, ik trek me terug!”
“Trek je terug? Ho, ho … dat bepalen wij wel, koekenbakker. Kech, zo noemde jij me toch, niet?”
“Kech, Kech … nee hoor … ik zei gewoon pech, ik heb pech, echt!”
“Ja, ja … dat heb je zeker, gajes, boef!”

Na wat zinvol geweld trapt Johan het uiteindelijk af. Van gif besluit hij er een carnavalsliedje over te schrijven. Uitbuiten dat leedgeweld, dat is wat hij denkt.