Vijfennegentig jaar is ze.
Haar loepzuivere altstem zweeft over de hoofden van geëmotioneerde gelovigen. Gedragen door resonerende orgeltonen stijgen heilige woorden op naar koepel, kruis en haar zo gemiste dierbaren ver daarboven.
’s Avonds staat ze op toneel, kruipt moeiteloos in de huid van een bazige ka, die in geen enkel opzicht op haar lijkt. Even los van zorgen, verdriet en zichzelf, laat ze het publiek huilen van het lachen.
De lach wint het uiteindelijk van elke traan, die altijd naar de aarde stroomt, waarin de wil om te leven is geworteld. Zij is mijn peettante van het overleven.
Meer #BinnenDoorDenkers op https://robertbeernink.nl/sub/binnendoordenker/
1 reactie
Nummer 22 · 2 juli 2021 op 07:20
Robert, Ik zie haar zo staan als overlevende van wie er niet meer is. Mooi geschreven! Chapeau