Peigeren

Dood
Dieren gaan dood, allemaal! De een wat eerder dan de ander, maar elk op zijn tijd, dat staat vast. Geen mormel ontspringt de dans. Zelfs de kwal, Turritopsis nutricula, die in potentie het eeuwig leven heeft, valt vroeg of laat ten prooi aan een enge ziekte dan wel deze of gene. Zo gaat het nu eenmaal. En dat is maar goed ook.

Het reproducerende vermogen van dieren, op de panda na, is namelijk bij de konijnen af. De lucullische schepsels is geen nakomeling te veel. Sterker nog, het is ze er om te doen. Wanneer ze onbeperkt hun gang zouden kunnen gaan, zouden ze met z’n allen, zonder pardon, onze wereld de vernietiging in helpen. Een uitgewoonde kale planeet vol met gespuis zou ons voorland zijn. Echt waar! Een enkel stel konijnen zou, zonder de dood, al desastreus zijn. Laat ik dit even toelichten.

Het konijnenprobleem
In den beginne zijn er twee konijnen, laten we ze voor de lol Adam en Eva noemen. Deze konijnen zijn net als alle konijnen (ongeveer 40 cm lang, pluizig, kraaloogjes, lange oren en buitengewoon vruchtbaar) maar dan onsterfelijk. Kunt u het zich voorstellen? Goed, dan gaan we verder.

Adam en Eva geraken na drie maanden geslachtsrijp en na zes maanden werpen ze een tweede paar (hier bagatelliseer ik de zaak behoorlijk). Weer drie maanden later is het nieuwe paar zwanger en hebben Adam en Eva een volgend paar op de wereld gezet. Na 9 maanden hebben we dus in het gunstigste geval al drie paar konijnen. Dit gaat zo door en na een jaar zitten we op 5.

Na nog eens 198 maanden, 17,5 jaar na den beginne, zitten we, even snel uit mijn hoofd, op, 5 x 11 x 13 maal 29 x 71 x 911 en dat dan vermenigvuldigd met 141961, wacht ik heb hem bijna, ja, 190392490709135 paar konijnen en daarmee is, ervan uitgaande dat een konijn 40 bij 10 centimeter meet en dus 400 vierkante centimeter aan aardoppervlak inneemt, het hele aardse landoppervlak gevuld met konijn. Reken maar na.

We mogen dus onze handen dichtknijpen dat moeder natuur haar schepsels na verloop van tijd de verderfenis in helpt. Hoe onaangenaam en ondoorgrondelijk haar wegen ook zijn. Stel je voor dat een soort zich aan haar wetten zou onttrekken; het leed is niet te overzien.

Doodervaring
Sterven is essentieel en een dood dier, mits natuurlijk, heel normaal. Dat zorgt voor balans. Desalniettemin zijn er maar weinig mensen die de aanblik van een dood dier kunnen verdragen. Bezeten door een door opvoeding en cultuur gevormd geweten, draaien magen om en nemen emoties de vrije loop wanneer men een kadaver treft. Het enige dat nog odieuzer is dan het verscheidde beest, is een stervende. Memento Johannes. God danken Onze Oermoer sterven de meeste beesten in de vrije natuur uit het zicht en in de regel hap, slik, weg.

In de nieuwe natuur is dat anders. Daar ligt de natuur aan banden en hebben de mensen het voor het zeggen. Bij gebrek aan vraatzuchtige rovers is de dood, vooral die van de grote grazers, van een onontkoombare vanzelfsprekendheid verworden tot en vraagstuk en een mediahype. Ingrijpen of niet? Beleef de nieuwe wildernis! SMS #bijvoeren, #afschieten of #laatdiebeestencreperendatisdenatuur naar 123. De lijnen zijn geopend.