Persiflage

Wat een troep, wat een ellende allemaal. Het leven. Reeds vroeg in de ochtend op een koude, mistige wintermorgen in het jaar Onzer Heren 1967 voelde ik mij bij het ontwaken beroerd en misselijk. Kwam het van de wijn die ik gisteren met gulle hand -alsof het nooit oorlog wordt- had geschonken voor mijzelf en kunstbroeder C.? In de liefde was tevens alles op niets uitgedraaid en op een fiasco uitgelopen. W. had mij een psychopaat en een gek genoemd en was er twee weken geleden vandoor gegaan. Thans woonde hij met een beeldschone, jonge Indische prins ergens op een zolderkamertje, waar zij elkanders hobo d’amour bespeelden dat het een aard had. Wat een ellende, wat een troep, de vitamine-B injecties die mijn lijfarts dokter G. mij vorige week en eergisteren had toegediend, hielpen ook al niet. Zoude er nog iets terechtkomen van de goddelijke verlossing? Welk heilsplan, hoe goed bedoeld en groots opgezet ook, zoude de mensheid nog kunnen redden? Met de Mensenzoon was het indertijd ook al zo beroerd afgelopen. Thans was de gehele wereld in de greep van de neurose der stadsmensen, de oudste, primitiefste en meest barbaarse van alle godsdiensten: het materialisme. Het mensheidreddende en wereldverlossende heilsplan van god Karl Marx en zijn eniggeboren zoon Lenin was uitgelopen op een hopeloos debacle en een drama, nog tien maal verschrikkelijker dan het wereldplan van vegetariër en dierenvriend Hitler. Je snapt niet hoe het in des herennaam mogelijk is maar er bestaan nog steeds landen als China, Noord-Korea en Cuba, die bevolkt zijn met dwazen en gekken die geloven dat uiteindelijk dankzij het communisme over de hele wereld een aards paradijs gevestigd zal worden, alsof er nooit miljoenen en miljoenen mensen zijn vermoord en uitgehongerd onder het bewind van Stalin en Mao en Pol Pot. Je vraagt je wel eens af wanneer de mensen bij hun verstand komen en eens wat wijzer worden en de onhoudbare krankzinnigheid van het Marxisme inzien.
Wat een verschrikking. Rampzalig en een groot ongeluk is het geboren te worden en te leven. Niets te verwachten, niets te hopen, mij rest slechts duisternis en dood. Ach, was ik maar vast in het woud waar ik met mijn moeder kan wandelen in de sprakeloze stilte… O, dood, die waarheid zijt, nader tot u…O, Maria, troosteres der bedroefden, onze lieve vrouwe van altijddurende bijstand, moge het niet te lang duren voor ik weer bij U ben.