Peuterpuber

Sinds de zomervakantie stormt het in huis. Regelmatig hoor ik deuren slaan, waarna een schreeuwende stem vervaagt. De bonkende voetstappen op de trap galmen nog seconden lang, terwijl mijn hele woning natrilt. Wekenlang heb ik de oorzaak bij mezelf gezocht. Ben ik chagrijniger dan normaal? Kan ik minder hebben? Na elke eventuele oorzaak vanuit mijzelf uitgesloten te hebben zoek ik verder. Bram wordt uitgebreid onder de loep genomen. Ook hij is zijn gewone zelf. Net zo klierig als normaal, overgoten met een vertederend sausje. Niks vreemds, dus.

De oorzaak moet bij Marie liggen. Zij is de deurendichtgooier en om de haverklap heeft ze een grote mond. Haar doorgaans vrolijke karakter heeft plaatsgemaakt voor een verontwaardigde blik. “Néé!” lijkt het standaardantwoord op elke vraag. Het lijkt of ik ineens weer een peuter in huis heb. Stampvoeten en zich dramatisch op de grond laten vallen, wanneer zij boos wordt, zijn geen uitzondering. Vele gesprekken -op elk geluidsniveau- worden uitkomstloos gevoerd. Ik kom er achter dat zij ook zichzelf in de weg zit, maar waarom?

Na de herfstvakantie hebben we een afspraak bij de schoolarts. Na de nodige scènes [i]“ik wil niet, de schoolarts is stóm!”[/i] komen we verhit en allebei boos aan.
“Kleedt je daar maar uit. Je onderbroekje mag je aanhouden.”
Boos verdwijnt Marie achter het gordijn. Na enkele minuten verschijnt ze zonder kleren. Ze kijkt nog bozer. Haar handen beschermen kinderlijk haar ‘edele delen’.
Na enkele oefeningetjes vergeet ze haar naaktheid. De flauwe grapjes van de dokter zorgen zelfs voor een glimlach.

“Alles is in orde, meisje, je mag je weer aankleden. Daarna mag je in het kamertje hiernaast gaan spelen. Ik wil even met mama praten.”
Opgelucht verlaat ze de ruimte, mij met een ongerust gevoel achterlatend. Normaal zitten de kinderen gewoon bij de eindconclusie.
“Merkt U de laatste tijd veranderingen aan Marie?”
Ik vertel hem van haar plotselinge gedragsverandering. Terwijl zijn pen driftig over het papier krast, knikt hij instemmend.
“Is het U opgevallen dat Marie erg groot is voor haar leeftijd, dat ze qua lichamelijke ontwikkeling vér op haar leeftijdsgenoten voor ligt?”
“Tja, ze is inderdaad erg groot en stevig, maar U bedoelt toch niet…?”
“Ze heeft borstvorming en krijgt het begin van vrouwelijke rondingen. Haar puberteit is begonnen.”

“Dokter, dat kan niet! Ze gelooft nog in Sinterklaas. Ze is gewoon wat stevig, waardoor het líjkt alsof ze rondingen krijgt. Daaronder is ze gewoon vierkant, geloof me!”
Meewarig kijkt hij me aan. Mijn ongerustheid maakt plaats voor woede. Hoe kan zo’n sufferd verdomme arts worden?
“Eén op de duizend meisjes raakt vroegtijdig in de puberteit, maar uw dochter is wel een hele snelle. Ruikt ze wel eens naar zweet?”
Tot mijn spijt moet ik bekennen dat haar eerste flaconnetje deodorant al als een trofee op het nachtkastje staat. Elke ochtend moeten wij meekijken hoe ze het opdoet. De pen van de dokter beweegt in recordtempo over het half volgeschreven vel..

“Als U nu alle zaken op een rijtje zet, denkt U dan nog dat ik er naast zit, mevrouw?
De laatste maanden vliegen in een paar seconden door mijn hoofd.
“Ik vrees van niet! Maar…ze gaat toch nog niet…ik bedoel…ze gaat toch nog niet ongesteld worden, enzo? Dat kán gewoon niet!”
“Helaas moet ik U aanraden haar goed voor te lichten. Het kan morgen gebeuren, maar ook pas over een jaar. Ondertussen zal ik haar regelmatig uitnodigen voor een afspraak, zodat we actie kunnen ondernemen, wanneer dat nodig mocht zijn.”
“Actie?”
Bedremmeld kijk ik hem aan.
“Misschien heeft ze uiteindelijk hormoonbehandelingen nodig om haar groei en ontwikkeling wat te vertragen.”

Puberteit, hormoonbehandelingen, ongesteld. Ik wil gewoon mijn oude Marie terug. De dokter verzekert mij ervan, dat daar geen pilletje voor bestaat. Mijn enige optie is om mij aan te passen aan de nieuwe situatie. Verslagen sta ik op, na beloofd te hebben een vervolgafspraak te maken. Ik loop het aangrenzende kamertje in. Daar zit ze. Met vrolijk glanzende ogen kijkt ze me aan. Even is daar weer de oude Marie. “Kijk eens, mam, ze hebben hier ´My little Pony´s´! Een glimlach forcerend kijk ik terug.

Het kan gewoon niet waar zijn. Ik wil niet dat het waar is.
Ze is zeven.