“Goh, wat lijk jij op je moeder zeg!” De nieuwe collega van mijn vader kijkt vergelijkend naar mij en een foto van mijn moeder.
“Jullie lijken echt sprekend op elkaar!” Verbitterd kijk ik de andere kant op. Niet dat mijn moeder lelijk is hoor, absoluut niet, ze heeft de Frans catwalks bewandeld voordat photoshop was uitgevonden en iedereen model kan worden.
“Ze is vast blij met jou als dochter” voegt hij toe nadat hij mijn beledigde blik opgemerkt had.
Deze woorden gingen mij te ver, zwijgend stond ik op en liep weg. Een teken voor mijn vader om over te gaan op een ander onderwerp.
Gesprekken over vergaderingen gaan langs mij heen terwijl mijn oog valt op een andere foto van mijn moeder. Met de half-afgedekte foto in mijn handen verstrengeld loop ik de kamer binnen.
“Wat zie ik nou, weer zo’n mooie foto! Niet te geloven hoe veel jullie op elkaar lijken! Waar is Linda eigenlijk, dan kan ik haar ook eens ontmoeten!”. Langzaam laat ik mijn hand van het afgedekte deel van de foto glijden.
Linda
1963-2004
10 reacties
Mien · 13 oktober 2008 op 13:54
Heftig en moedig geschreven column Johanna.
Foto’s, herinneringen brengen doden tot leven.
Soms gewenst en soms ongewenst.
Mien Leeft Mee
Teunis · 13 oktober 2008 op 15:22
Ik voel dat hij heel mooi is, maar ik begrijp hem niet. Jammer voor mij.
Groet Teunis
Dees · 13 oktober 2008 op 15:48
Begrijp hem ook niet helemaal, denk ik. Maar mss dat (2)+ uitkomst gaat bieden wat dat betreft, er broeit wel iets in de tekst, dat mijn nieuwsgierigheid wekt.
klapdoos · 13 oktober 2008 op 17:53
Voordat ik mijn commentaar aflever zal ik eerst maar op deel 2 wachten, want ik snap het ook niet echt.
groet van leny
axelle · 13 oktober 2008 op 20:52
Als er een tweede deel komt hou ik me ook nog ff in…
pally · 13 oktober 2008 op 22:55
Het intrigeert me wel, maar het blijft nog duister wie wie is in dit verhaal.
misschien bij het vervolg duidelijker….
groet van Pally
Troy · 14 oktober 2008 op 10:02
Ik denk dat ik hem begrijp. Je houdt je hand op een rouwkaart waarvan voor de collega in kwestie alleen de foto zichtbaar is (pas op het eind zien wij als lezer de naam van je moeder en het jaar van overlijden). Jij en je vader werken (denk ik) bij hetzelfde bedrijf. Zoiets. Hoe dan ook, ik vind het intrigerend geschreven. En zeer pijnlijk. Veel vragen komen op. Waarom weet de collega van niets? Waarom houdt je vader zijn mond? etc.
KawaSutra · 14 oktober 2008 op 22:48
Ik zou bijna zweren dat…..
Nee, dat spreek ik nu nog maar niet uit.
Anne · 15 oktober 2008 op 11:56
Verdriet van de ene, wetende, tegenover de onwetendheid van de ander. Wat weer wrok oplevert bij de eerste. Troy heeft het goed denk ik. Maar ook ik wacht op deel twee. Veel geheimen. Die prikkelen.
weathergir · 15 oktober 2008 op 22:55
41 is nog erg jong… Mijn angst bij dit verhaal is, dat Linda misschien niet de moeder is… De collega van de papa is nieuw… dus die weet eigenlijk niets. Kom op met deel 2, want hier wor´k verdrieterig van… Maar mooi en gespannen/spannend geschreven, complimenten.