Het gevoel bij mijn gebruikelijke route van het station naar mijn kamer is veranderd. De route heeft weinig bijzonderheden meer. Eerst vond ik het geweldig om me te manoeuvreren tussen de mensen op de museumbrug. Met name in het weekend als de winkeliers een middagje naar het vreemde Groningen gaan. Ik heb een ander doel en een fiets. Een semi racefiets nota bene. Wat zo speciaal was voor mij is normaal geworden. De interessante en fascinerende situaties in de stad zijn getransformeerd naar alledaagse gebeurtenissen.
Mijn aandacht is tegenwoordig op iets anders gefocust. Ik heb namelijk het gevoel dat ik sneller kan fietsen dan anderen, met alle gevolgen van dien. Dit heeft veroorzaakt dat ik niet rustig van A naar B fiets, maar het zie als een heuse race. De enige personen die mij nog opvallen zijn andere semi racefietsers. Makkelijk te herkennen. Ze zien fietsers als pionnetjes waar ze zich zo snel mogelijk doorheen proberen te worstelen. Sympathieke mensen. Ze zijn zich van geen kwaad bewust. Met een gefocuste blik en met hun eindbestemming fris in het geheugen, proberen ze zo snel mogelijk hun doel te bereiken. Deze rijwielers zijn voor mij nog wel een blik waardig, de andere fietsers laat ik volledig links liggen.
Of ik deze ontwikkeling toejuich weet ik nog niet precies. Ik moet wel toegeven dat het allemaal op een natuurlijke wijze in mijn systeem is geslopen. Mijn gevoel tijdens de fietsritjes door de stad is drastisch veranderd. Wat ik vroeger interessant vond aan de stad is vervlogen. De fietsrit vol met bijzonderheden is omgeslagen naar een route met een bepaalde reistijd.
0 reacties