Pleur toch op met je voorverpakte duurzaamheid.

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven. 

Soms smaken restjes nog beter dan de maaltijd een dag eerder. Zo kan dat ook gaan met mijmeringen. Vers genoeg om nog een keer op te dienen. 

Mijn eetlust werd destijds volledig verpest en verkwanseld. Mijn speeksel sloeg dood. Mijn ogen branden nog steeds na en mijn neusvleugels zijn permanent ontzet. En dan heb ik al jarenlang geen enkel lijntje getrokken in het leven. Bewust. Toen, drie dagen later legde ik mijn trillende vingers vol ongeloof op het toetsenbord om in de buurt proberen te komen van die badinerende quatsch die mij mentaal knock-out sloeg. Ik zag de wereld weer wat veranderen. 

Het was een doordeweekse dag en ik verwachtte niets bijzonders in mijn vrijstaande, donkergroene brievenbus waarvan de houten paal aan vervanging toe is. Het dagelijkse ritueel was daar toen mijn zoontje triomfantelijk aan kwam rennen met die vriendelijke, ons kent ons en laten-we-elkaar-verwennen-en-wij-jullie-matsen-knuffelenvelop van de postcode loterij. Je weet wel, die club waar heel bekend Nederland met een RTL4 uitstraling tegenaan schurkt zodat ze maar als randdebielen met een opgeblazen cheque door het land kunnen crossen in een gesponsord autootje. Is goed voor hun aaibare marktwaarde naar het schijnt.   

Het laatste wat de postcodeloterij wil is dat je de envelop meteen weggooit dus doen ze hem altijd lekker vol. We hebben er thuis een dingetje van gemaakt hem te openen vlak na het avondeten. Als soort van toetje. En dat is inmiddels een traditie bij ons geworden. Ook mag iedereen hem even vasthouden om daarna beurtelings te raden wat er nu weer voor bijzonders aan ons wordt gegund. Ik schudde dit keer even en hoorde ingedroogde korrels schuren tegen een harde aluminium binnenzijde van een verpakking. Mijn oudste zoon schudde vol ongeloof nee waarschijnlijk omdat hij bang was dat het kapot kon gaan. Ik voelde de spanning en gaf hem de envelop. Veel te langzaam opende hij hem en er vielen allerlei dingen uit waaronder een zakje van Knorr met een mix vol natuurlijke ingrediënten. Op ieder item prikte de tekst ‘doe maar lekker duurzaam’ in mijn ogen en even later doorkliefde het mijn gezonde verstand. Het was een combinatie campagne met Unilever onder de paraplu van ons aller AH. Mijn vrouw en ik keken elkaar aan en begonnen te lachen omdat collectief huilen en zeker krijsen niet gepast is waar de kinderen bij zijn.  

Gelukkig zat er een brief bij waarin meneer Starreveld ons verder uitlegde dat duurzamer eten de wereld een beetje beter maakt. Hij eindigt de brief met een PS’je. En dit is een quote. ‘Maak ook eens de heerlijke, duurzamere spaghetti bolognese met het recept en de speciale Knorr mix die u bij deze brief ontvangt.’  Dat was dus uit het zakje wat ik zojuist had gevoeld en gehoord en waardoor mijn eetlust misschien wel voorgoed weg was.    

Ik schrok van mijn reactie, maar toen ik mijn vrouw nog steeds zag lachen, lachte ik schaapachtig mee. Ik schudde wat met het zakje als ware het duurzame sambaballen. Ook mijn kinderen begonnen te lachen ongetwijfeld niet wetende waarom. In sommige gevallen moet je dat gewoon zo laten. Dit was zo een geval. Dit kon je niet uitleggen. Dit moest je voelen. Ik wees naar de flyer waarop een wereldbol staat met daaroverheen een banier met de drie bedrijfslogo’s en de tekst. En ja ik quote weer. ‘doe maar lekker duurzaam.’ Met daaronder in vol ornaat alle producten die je snel in je mond moet stoppen van Unilever omdat ze maar twee jaar duurzaam houdbaar zijn. Mijn vrouw gleed onder de tafel om daarna woedend naar boven te komen. Ze liet het niet merken maar ik zag het, wetende dat zij de rest van de avond tegen mij zou gaan oreren. Omdat we nu eenmaal in voor- en tegenspoed met elkaar gelukkig getrouwd zijn, is dat geoorloofd. Ik ben wat introverter en ben nog steeds stil. Stil omdat ik stil wil zijn. Stil omdat  ik geen woorden heb. Stil omdat de wereld knorrend gek begint te worden. Knorr en duurzaam. Duurzaam als containerbergrip. Ze bedoelen er denk ik mee dat je het heel lang kunt bewaren omdat er veel verse dingen in zitten die niet willen bederven. Dat staat namelijk op de verpakking dus moet het zo zijn. Want de keuring hierop in Nederland is super streng. En beschermt ons. En het milieu. En dat gaat heel goed tot nu toe. “Knor-knorr,” zegt het varkentje en snuift wat duurzame lucht in. Ik sluit mijn ogen.   

Voel mijn stilte en deel hem mijn dierbare deelvrienden. Door stil te zijn en niets te doen, zijn we lekker duurzaam bezig. En dat is nu extra hard nodig. De wereld heeft ons nodig.   

B.B. Springfield