Podo-therapie

Ondanks het feit dat we al geruime tijd een onafscheidelijk trio leken, liep het de laatste tijd niet meer zo lekker tussen ons. Met een lichte weemoed dacht ik terug aan de tijd toen ze voor mijn neus opdoken. Hoe ik ze voor het eerst had gestrikt om mee te gaan naar de kroeg. En hoe spoedig deze stapmaten echte soolmaten van me geworden waren. Maar ergens onderweg sloop de klad erin. Langzaam ging de glans ervan af en leek de balans verstoord te raken. Ik werd wat onzeker en kreeg het gevoel dat zij een loopje met me namen. Met hun tong van leer hadden ze mij ook een vermogen gekost en nu weet ik dat het slechts twee halve zolen waren. Vol rancune kreeg ik de neiging ze een hak te zetten. Maar diep van binnen wist ik dat ik dat ook weer niet kon maken, na zo’n lang samenzijn.

Ik heb er lang over nagedacht voordat ik de hulp van Dr. Martens inschakelde. Zijn oordeel was hard, hij wond er geen doekjes om maar hielp me wel een stuk verder. Volgens hem was ik een held op sokken! Ik zou mijn hielen moeten lichten en die slome sloffen aan de kant moeten zetten. Makkelijk was dat niet voor me. Eerst een nieuw, fris stel te vinden voordat ik me kon ontdoen van die stinkende grijsaards. Ik voelde me een verrader maar een andere weg kon ik niet bewandelen. Je verkoopt de huid van de beer toch ook niet voordat die geschoten is?

Achteraf bezien ben ik wel blij dat ik deze stap genomen heb. I’m walking on air again, nu ik twee nieuwe, Britse wijsneuzen heb gevonden. Het verenigd koninkrijk ligt aan mijn voeten. Met een halve Engelse vlag op iedere neus, lijkt dit paar op een stel hippe bowling-stappers. Zelfverzekerd loop ik nu weer de kroeg binnen, benieuwd wat ze van mijn nieuwe schoenen zullen zeggen.