Poldertocht

Ergens tussen Aartswoud en Middenmeer loopt een weg van niets naar niets. Een weg die je doet begrijpen waarom er in de polder zo ongenadig veel gedronken wordt. We snappen het. Het beeld van de wanhopige boerenzoon die zich aan de dwarsbalk van de boerenschuur verhangt wordt reëler bij iedere pedaaltrap. Uitzichtloos. Geen mens te zien. Slechts hier en daar een kraai. Gekrijs. En gras, veel gras. Het fietspad is een streep. Een grijze streep. Een betonpad tussen de nietszeggende groene tapijten. Geen frivoliteit. Niets. Ook het weer is grijs. Geen zon. Wel voorspeld maar niet te zien. Was dat het? Het oude nieuwe land. Overwonnen land van hoop op beter. Land van valse hoop, valse beloftes. Zoiets zal het wel zijn. Geen beloftes. Geen morgen. Slechts vandaag. Recht toe recht aan. Structuur, houvast, geen enkele fantasie. Geen malle dingen.

In zo’n omgeving wordt ook fietsen een beperkte en fantasieloze bezigheid. We zetten nog eens aan. Het hoofd naar beneden. De blik op het stuur. Uit schaamte waarschijnlijk. We drinken de pas gevulde bidon met water tot op de bodem leeg. Het hoofd blijft laag. Het is een onmogelijke manier van drinken, maar toch. Drinken moeten we. De dag is nog lang.