Polderzwijgen

Vanuit de polder reden we richting strand. Als altijd fietsten we iets sneller dan relaxt. Toch iets van haast. Een vreemde constatering. Waarschijnlijk is het de sportfiets die bepaalde verwachtingen ten aanzien van het tempo met zich meedraagt. Ik weet het niet. Ik constateer en trap gestaag door. We trappen hetzelfde tempo. Zwijgzaam. Onderweg passeren we de rand van weer een nieuwbouwwijk. De zon schijnt. De tuintjes liggen er keurig bij. De hardhouten tafels zijn verantwoord geplaatst. Op de tafels staan op uitgemeten afstand van elkaar de vierkante stenen bloempotten met kleine bloeiende donkerblauwe bloemen (preluniaas, letitioos, getavitees?). Om de tafel heen staan er vier hardhouten stoelen. Twee aan de lange zijde, aan beide korte zijden één. De stoelen zijn zo geplaatst dat ze op het voorbijgaande publiek uitkijken. Een linnen parasol met houten skelet staat in de buurt. Het geheel is keurig onderhouden. In de hoek van de tuin bevindt zich nog een gietijzeren tafeltje met stoel. Gezien de plaats van dit ensemble lijkt het niet echt voor gebruik bestemd. De stenen gans tenslotte is optioneel.
In de wijk tussen strand en polder leek het de standaard tuinaankleding. Veel variëteit heb ik niet kunnen ontdekken. Opvallend was overigens het volledig ontbreken van leven. In de keurige tuinen was geen mens te zien. Weinig vogels ook. Niet alleen de mus heeft de Randstad verlaten constateren we. We hummen. Op mus associëren we in rap tempo van Erasmus via Hiëronimus en catechismus naar de orgasmus. Bijna allemaal uitgestorven. Tot een echt gesprek wil het tussen ons nog even niet komen vandaag. We glimlachen, merken dat we tempo verliezen en zetten nog eens stevig aan.
We zijn er nog niet.