Potverdomme

“Een plasticje? Sinds wanneer doen ze hier een plasticje omheen?” is de allereerste gedachte. Uit principe wil ik de weloverwogen keuze heroverwegen en een huismerk-potje pakken. Echter, de aanblik van het schap met yoghurt-, olijf-, eier-, magere-, wortel extract en extra volle mayonaise doet mij het Calvépotje snel in mijn mandje plaatsen. De kunst van het kiezen is nooit de mijne geweest. Als ik tussen de Donald Duck en de Beau Monde nog even op zoek ga naar een stukje vrouwelijk vertierpapier blijft het maar door mijn hoofd spoken. Een stukje plastic om de rand van een pot mayonaise. Alsof zo’n vacuum-klik-dop opeens niet meer voldoende is? “Ach, slechts 30% van het afval van de westerse wereld bestaat maar uit verpakkingen.” zal mijn lieftallige linkse gramaticaal-incorrecte vriendin thuis wel weer sarcastisch opmerken.
Thuisgekomen ga ik er maar eens goed voor zitten, met de pot op schoot. Net op dat moment komt mijn vriendin binnen binnen en ik verstop het vlug verwijderde plasticje onder de bank. “Niks” antwoord ik met hondenogen op de vraag wat ik aan het doen was. En de vraag of ze een leuke dag heeft gehad komt daar natuurlijk nét te snel achteraan. Kortom, het wordt tijd om vreemd te gaan, ik ben een waardeloze leugenaar.

Eenmaal aan tafel is alles weer koek en ei. Of aardappelschijfjes en kipfilet in mijn geval. Nadat ik mijn bord rijkelijk heb gevuld wil ik de pot mayonaise pakken. Mijn vriendin slaat mij gade terwijl mijn ogen de tafel afspeuren. “Daar schat, onder die Greenpeace envelope.” Fijn, dat had ik net even nodig. Schuldgevoel, welkom terug. Met enige krachtinspanning is de pot geopend en al snel zijn mijn goudgele aardappeltje verzwolgen onder een heerlijke laag gele drap, zoals vanouds.
Dan, in een ogenblik, vervaagt de hele wereld om mij heen. De vogels stoppen met fluiten, de man met de te witte tanden op de tv verstomd en zelfs de tijd stopt met het tikken van zijn eeuwige melodie. “Jeroen! Hé hallo! Ik praat tegen je! Mag ik even de aandacht?” galmt het in de vaagte van de verte. Mijn ogen zijn nog steeds op het etiket gericht. Daar staat het. De witte letters in het speciaal voor hun roodgekleurde hoekje vertellen mij: ‘Verbeterde receptuur’.

Waarom?! In godsnaam waarom?! Sommige dingen moet je vanaf blijven! Dit hetzelfde als een Bohemian Rhapsody cover uitbrengen! Of Pulp Fition deel 2 opnemen! Sommige dingen blijf je gewoon vanaf, want sommige dingen zijn gewoon perfect zoals ze zijn! En is het dan nog niet aan mij om te bepalen of het goedje werkelijk verbeterd is? Sinds wanneer bepaalt Calvé wat ik lekker vind?

Maar, al met al, is dan nog niet eens het ergste. Stel, even puur hypothetisch gezien, dat die mensen bij Calvé werkelijk gelijk hebben. Stel, dat de mayonaise niet perfect was en dus werkelijk is verbeterd… Langzaam rijst dan toch de onvermijdelijke maar oh zo pijnlijke vraag:

Voor welke tweederangs rommel heb ik al die tijd 2,49 neergeteld?