[i]Voor de zoveelste keer gooide ze haar bril op de grond en trapte hem in stukken. Ze wilde kijken en niet zien. Kijken in een wereld die van water leek in een heerlijke wazigheid, zonder details die haar afschrikten.[/i]

[i]Zwemmend zocht ze de weg naar haar kamer in de lange, witte gang. De kamer, waar haar levenswerk gestalte begon te krijgen. Op de tast opende ze deuren en sloot ze weer. Geen herkenning. Nergens. Niet weten waar ze ook al weer was. Verdwaald in de werkelijkheid. Ze zwom en zwom maar vond geen vaste grond; er bleef niets dan zich overgeven aan de golfslag van haar gevoelens. Een eenzame rust daalde over haar neer en ze stierf de totale bevrijding in het Niets.

Ze had haar heldere momenten en accepteerde dan dat de wereld was, zoals hij was. Hard en meedogenloos, een gelukkige jeugd ten spijt. Ze zette haar brilletje op, een andere dan een week geleden, en keek naar de woorden waarmee ze in een ijlkoorts de wanden van haar kamer had volgeschreven. Van het plafond tot de vloer. Geen leeg plekje op de vier wanden. Wiskundige formules, magische tekens, filosofieën over micro- en macrokosmos en haar plaatsje in het oneindig universum vol melkwegstelsels. DAT kleine stipje was zij. Tussen miljarden zorgvuldig getekende stipjes. Nee, haar hielden ze niet voor de gek. Zij wist dat alles illusie was, behalve zijzelf.

De spiegel keek haar aan. Twee ogen, karbonkelend van de waanzin, die in haar rondwaarde. Ze staarde terug en verdronk in een diepte die onpeilbaar was: haar eigen ziel.
“Mijn God, haal me hieruit!”
Buiten voor het betraliede raam hing een dikke novembermist. De wereld was spoorloos. Geen mensen, geen gebouwen, geen lucht en zelfs geen aarde meer om op te lopen. Alles had zich opgelost in een grijsgrauwe ondoorzichtigheid, waarin ze verzwolgen zou worden en zwemmend te pletter zou vallen. Alles was voor niets. Niets was voor alles. Was ze maar nooit geboren.
[/i]

Ze weigerde haar medicijnen nog langer te nemen en kreeg weer lucht. De chemische stoffen die haar geest hadden moeten kalmeren, haalden haar totaal overhoop en deden haar steeds verder afglijden in een eenzaamheid die moordend was. In een duizelspiraal bereikte ze het absolute nulpunt waar gevoelens ijskristallen zijn en de werkelijkheid niet gedeeld kan worden met andere mensen: De Hel.

Enkele jaren later werd het ‘genees’middel, dat haar bijna voorgoed de vernieling inhielp, verboden. Mensen die enkel wat rust nodig hadden, bleken er psychotisch van te worden. In de zeventiger jaren experimenteerde de medische wereld met tranquilizers en gebruikte Jan rap en zijn maat als proefkonijn.

Zij had het overleefd. Een vriend van haar, die bij dezelfde arts in behandeling was, kwam er slechter vanaf.

Hij gooide zich van de zesde verdieping van een flat…

Categorieën: Gezondheidszorg

17 reacties

KingArthur · 24 september 2005 op 08:27

Mensen als proefkonijn zijn vaak het haasje.

Indringend geschreven.

Wright · 24 september 2005 op 08:34

Jezus, Ma3, wat is dit ongelooflijk mooi geschreven! Heb er even geen andere woorden voor…

Dees · 24 september 2005 op 08:39

Chilling! Mooie shift.

En nog altijd actueel, hoewel omstreden, het verband tussen in dit geval antidepressiva en suicide.

pepe · 24 september 2005 op 09:59

Mooi…

Bijzonder mooi…

Louise · 24 september 2005 op 10:30

Ma3 slaat een ander weggetje in…en verrek, tis een adembenemend straatje 😉
Meer!!!

KawaSutra · 24 september 2005 op 10:39

Een bijzondere vorm heb je gekozen om deze medische misstand te belichten. Het zal je maar gebeuren, het middel is nog erger dan de kwaal.

Prachtig geschreven, knap om de gevoelens van een slachtoffer zo goed weer te geven. 🙂

bert · 24 september 2005 op 10:40

Ongelooflijk mooi geschreven, indrukwekkend relaas, de harde waarheid helaas, ik heb er geen woorden voor.

WritersBlocq · 24 september 2005 op 10:57

[quote]Voor de zoveelste keer gooide ze haar bril op de grond en trapte hem in stukken. Ze wilde kijken en niet zien. [/quote]
Dit zegt zoveel… wat een binnenkomer bij zo’n adembenemend verhaal. Dit is een column, nee geen column… een ik-kan-er-geen-woorden-voor-vinden- verhaal, dat blijft hangen Ma3. Je zal het maar hebben moeten slikken: letterlijk als patiënt, en figuurlijk als naaste, ik moet er niet aan denken. Bijzonder en bizar, onwijs knap geschreven.

Geertje · 24 september 2005 op 22:51

Goede column over misstanden in de gezondheidszorg!

sally · 24 september 2005 op 23:12

[quote]In een duizelspiraal bereikte ze het absolute nulpunt waar gevoelens ijskristallen zijn en de werkelijkheid niet gedeeld kan worden met andere mensen: De Hel.[/quote]

Knappe beschrijving van de hel, deze column.

Erg triest.

liefs Sally

Li · 24 september 2005 op 23:21

Wat knap om jezelf in haar gedachtenwereld te verplaatsen. Het verhaal is triest en mooi tegelijk.

Li

Mosje · 25 september 2005 op 00:21

Heel mooi Ma3. Als er iets moeilijk is, dan is het het beschrijven van de geestestoestand van iemand in nood, of in paniek, of in wat dan ook.
Daar ben je erg goed in geslaagd.

Kees Schilder · 25 september 2005 op 09:16

Fantastisch mooi beschreven Ma3.Heel indringend.
Super

Troy · 25 september 2005 op 13:43

Erg mooie column. Interessant onderwerp om een boek over te schrijven, maar dat is vast al eens gedaan…

melady · 25 september 2005 op 18:47

[quote]Ze wilde kijken en niet zien.[/quote]

nou dan, wat een quote. Wat een column.

[quote]tranquilizers[/quote]
Tranquillizers zegt words.

Trukie · 25 september 2005 op 19:52

Nog maar een paar weken geleden werd gemeld dat ook het populaire middel van de afgelopen 20 jaar een verhoogd risico teweeg brengt.
We moeten echt op ons zelf passen.

Heel mooi verwoord.
De twee lettertypes versterken de ommekeer.

klungel · 25 september 2005 op 22:49

Mooi geschreven en vooral ook tastbaar.

Ik ga het maar weer eens zeggen.

We leven in een gekke wereld.

Alles moet maar op te lossen zijn terwijl veel dingen geen oplossing behoeven.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder