Proefkonijnen

[i]Voor de zoveelste keer gooide ze haar bril op de grond en trapte hem in stukken. Ze wilde kijken en niet zien. Kijken in een wereld die van water leek in een heerlijke wazigheid, zonder details die haar afschrikten.[/i]

[i]Zwemmend zocht ze de weg naar haar kamer in de lange, witte gang. De kamer, waar haar levenswerk gestalte begon te krijgen. Op de tast opende ze deuren en sloot ze weer. Geen herkenning. Nergens. Niet weten waar ze ook al weer was. Verdwaald in de werkelijkheid. Ze zwom en zwom maar vond geen vaste grond; er bleef niets dan zich overgeven aan de golfslag van haar gevoelens. Een eenzame rust daalde over haar neer en ze stierf de totale bevrijding in het Niets.

Ze had haar heldere momenten en accepteerde dan dat de wereld was, zoals hij was. Hard en meedogenloos, een gelukkige jeugd ten spijt. Ze zette haar brilletje op, een andere dan een week geleden, en keek naar de woorden waarmee ze in een ijlkoorts de wanden van haar kamer had volgeschreven. Van het plafond tot de vloer. Geen leeg plekje op de vier wanden. Wiskundige formules, magische tekens, filosofieën over micro- en macrokosmos en haar plaatsje in het oneindig universum vol melkwegstelsels. DAT kleine stipje was zij. Tussen miljarden zorgvuldig getekende stipjes. Nee, haar hielden ze niet voor de gek. Zij wist dat alles illusie was, behalve zijzelf.

De spiegel keek haar aan. Twee ogen, karbonkelend van de waanzin, die in haar rondwaarde. Ze staarde terug en verdronk in een diepte die onpeilbaar was: haar eigen ziel.
“Mijn God, haal me hieruit!”
Buiten voor het betraliede raam hing een dikke novembermist. De wereld was spoorloos. Geen mensen, geen gebouwen, geen lucht en zelfs geen aarde meer om op te lopen. Alles had zich opgelost in een grijsgrauwe ondoorzichtigheid, waarin ze verzwolgen zou worden en zwemmend te pletter zou vallen. Alles was voor niets. Niets was voor alles. Was ze maar nooit geboren.
[/i]

Ze weigerde haar medicijnen nog langer te nemen en kreeg weer lucht. De chemische stoffen die haar geest hadden moeten kalmeren, haalden haar totaal overhoop en deden haar steeds verder afglijden in een eenzaamheid die moordend was. In een duizelspiraal bereikte ze het absolute nulpunt waar gevoelens ijskristallen zijn en de werkelijkheid niet gedeeld kan worden met andere mensen: De Hel.

Enkele jaren later werd het ‘genees’middel, dat haar bijna voorgoed de vernieling inhielp, verboden. Mensen die enkel wat rust nodig hadden, bleken er psychotisch van te worden. In de zeventiger jaren experimenteerde de medische wereld met tranquilizers en gebruikte Jan rap en zijn maat als proefkonijn.

Zij had het overleefd. Een vriend van haar, die bij dezelfde arts in behandeling was, kwam er slechter vanaf.

Hij gooide zich van de zesde verdieping van een flat…