Proefrondje

De tweede hardlooptraining wordt uitgevoerd, met nog een lichte spierpijn in de bovenbenen van de vorige keer onder het mom: “no pain, no gain.” Ik reken op een zware dobber, vandaag. Per slot van rekening ben ik nog niet zo lang geleden weer tot het volk der rokers toegetreden; mijn conditie is daarmee niet optimaal te noemen.
Daarnaast zijn de benen niet meer gewend aan de status van hardloopstelten. Met de goede muziek in de oren gedopt, ga ik gewapend met goede moed op weg. Dat laatste is niet nodig, het lopen gaat bijna vanzelf. Inclusief het stukje wind tegen. Het schema van vijf keer vijf minuten hardlopen vliegt in het ritme van mijn schoenen op het asfalt voorbij. Wel kan ik merken, dat de laatste sessie van vijf minuten meer op karakter gaat dan op techniek en vaardigheid. Niet erg, het moet immers allemaal weer op gang komen.

Dit keer loop ik over de dijk, langs de schapen die in het weiland grazen, dat nagenoeg in mijn achtertuin ligt geparkeerd. Als bolletjes wol op pootjes kijken de schapen me na, ondertussen stug door grazend aan wat restanten van stukjes gras. Het valt me op, dat het gras lang zo groen niet meer is dan een maand geleden, dankzij de vele regen.

Het groen gaat zo langzamerhand over in de roodbruine kleurenpracht van Hertogin Herfst. Het nieuwe seizoen is te ruiken ook, trouwens. Een vage lucht van aarde, vermengd met de geur van versgevallen bladeren, dringt door in mijn neus en laat mijn geest jubelen. Even verderop ruik ik de geur van geschroeid hout, door de houtkachels in de huizen, die ik onderweg passeer. Tja, buiten is het niet echt warm meer te noemen, tenzij je hardloopt.

Op weg terug naar huis passeer ik nog verschillende andere geuren en kleuren in mijn looprondje. Ik verheug me op de herfst, met de kaarsjes, de stoofpotten en de gezelligheid. Bijna thuis aangekomen kijk ik in een spiegelend raam; ik betrap mezelf op een glunderende grijns.