Prometheus

Een Vlaamse collega leende me een Brusselmans, wiens uitgever afgelopen maand mijn manuscript afwees. De zoveelste, en ze hebben het geeneens gelezen. Mij afschepen met een standaardmailtje, voor wie houden die lettervreters mij eigenlijk? Zal ik even langskomen, soms? En nou gaat het niet in het bijzonder om Brusselmans, überhaupt de enige levende Nederlandstalige schrijver die ik nog lees, behalve mezelf dan. Evenwel is het zo: je wordt vandaag de dag uitgegeven omwille van wie je bent en wie je kent, en pas veel later eventueel misschien ooit eens een keertje om wat je schrijft. Nou ben helemaal wat ik schrijf, maar ik ken geen hond. Nooit goed geweest in netwerken of het is met spinnen. Sinds de dood van Babette hangt in de hoek van het huiskamerplafond Billy en dat is me daar toch een vreetzak, ving gisteren nog een mot. Maar we hadden het over literatuur.

Die uitgeverijen worden natuurlijk bedolven onder manuscripten, weet ik ook wel. Meestal willen ze drukwerk ipv digitaal en dat is dan best wel een papierwinkel. Een keer kreeg ik papier terug in de vorm van een handgeschreven brief van een van de lezers bij uitgeverij Aspekt, waarin stond, dat wanneer ik mijn werk daar wilde uitgeven, ik een zo groot mogelijke partij van de eerste druk moest opkopen. Willen ze soms dat ik met mijn boek van kroegje naar kroegje ga sjouwen? Het was de eerste keer dat ik niet direct werd afgewezen, en nooit eerder vermocht een uitgeverij mij zo diep te beledigen. Op een uit een schrift gescheurd vel papier nog maar liefst. En of ik hem even wou bellen als ik interesse had. Zitten daar bij Aspekt – om het op zijn Pruisisch te zeggen – nog wel alle latten op het hek?

Deze woordvoerder had ook nog eens de slechte smaak mij een catalogus te sturen waarin het portfolio-paradepaard een als onderzoeksjournalistiek verpakte brok sensatie over prinses Mabel betrof. Hou daar nou toch eens eindelijk mee op. Kunnen jullie wel? Cultuurdragers zijn jullie toch of vergis ik me nou?

Karl-Otto, met wie ik ‘s weekends hoofdstedelijk Pruisen afstruin naar kerken, kathedralen en kastelen, meende dat vandaag de dag overname van risico door de schrijver gebruikelijk is in de uitgeverijbusiness. Ja, dankjewel. Daar is mijn mooie bundel te goed voor. Misschien moet ik maar doen zoals schlagerzangers: Lukt het niet in Nederland, probeer je het in Pruisen. In het Duits ben ik echter niet zo leuk.

Hoe het ook zij: Boeken verkopen is des uitgevers vak. Ik stuur mijn werk er niet heen om het terug te kopen en er vervolgens als een viswijf mee te gaan leuren. Aanvankelijk dacht ik nog: Aspekt maakt vroeg of laat uit eerlijke gêne wel beleefde excuses voor het ongehoorde voorstel en de presentatie ervan. Die zijn inmiddels behoorlijk over tijd, maar het mag nog altijd per mail, en graag correct gespeld. En zet er dan meteen alsnog een afwijzing in, want voor Aspekt geldt als ook voor Brusselmans’ Nederlandse uitgever: Je MAG mij geeneens meer uitgeven als gaf je geld toe. Ga het koningshuis pesten. Tuig.