Protestzin

Zo af en toe ben ik bevangen door protestdrift. Dat kan zomaar in mij opwellen. Dan ga ik naar de stad en zoen in een kwartier tijd alle mannen die ik tegenkom. Niet uit homoseksuele voorliefde, maar omdat ik tegen zinloze homohaat ben, en daar wil ik graag uiting aan geven. Dat ik zelf geen homo ben is af te lezen van mijn nieuwste polsbandje: mosgroen met een gele opdruk. Het is de versie voor mensen die tegen zinloze eenzaamheid zijn en contact zoeken met iemand van het andere geslacht. Niet te verwarren met de versie voor personen met predilectie voor de eigen sekse.
Verder draag ik een rood bandje om aan te geven dat ik tegen zinloos geweld ben, een geel bandje tegen zinloze kanker, een blauwe tegen zinloze tsunami’s, een oranje tegen zinloos gebrek aan respect, en een zwart-wit duootje tegen zinloze discriminatie binnen de voetbalsport.
Soms past alleen maar stilzwijgen. Dan houd ik een stil tochtje. Meestal na een geval van zinloos geweld jegens een mij onbekend persoon. Als het daarentegen om een bekende Nederlander gaat maak ik veel kabaal, bijvoorbeeld door twee pannendeksels tegen elkaar te slaan.
Ook protesteer ik wel tegen de zinloze dood. In dat geval prik ik een foto van de overledene aan een boom en plaats er een paar waxinelichtjes onder. Of ik steek een bos bloemen door een tuinhek. Of ik applaudisseer als de lijkwagen voorbijrijdt.
Als een beroemd artiest stopt met leven, fiets ik naar het sportcomplex van de lokale voetbalvereniging, neem plaats op de hoofdtribune, en scandeer twee uur lang de naam van de gestorvene. Zodanig luid dat ze het aan de andere kant van het dorp kunnen horen.

Tja, en binnenkort kunt u mij zien stampvoeten. Dat is mijn protest tegen de zinloze Europese grondwet. Die wil ik met voeten treden en stampen lijkt me daarbij zeer gepast. Ik moet er niet aan denken dat alle Europeanen straks op gelijke wijze dienen te demonstreren, en daarom luidt mijn strijdleus:
“Eigen Protest Eerst!”