Mijn storm is gaan liggen en ik bevind me in rustig vaarwater. Er is geen angst meer om omgeslagen te worden door een hoge golf of uit koers te worden geblazen door een rukwind. De zon schijnt, de zee is kalm. Ik kan het water uit mijn boot scheppen en de zeilen strijken. Op weg naar de horizon en de kansen die in het vooruitschiet kunnen liggen.

Ik ben bijna acht maanden clean en ik heb mijn borderline goed onder controle. Het is niet altijd makkelijk, maar het is leefbaar. Ik neem deel aan een ervaringsgroep en aan cognitieve gedragstherapie om mezelf scherp te houden en om te leren dat je jezelf ook met regelmaat mag complimenteren. Ook ga ik deelnemen aan een project van de gemeente, genaamd “De Toekomst”, waarbij ik via vrijwilligerswerk en het re-integratie bureau die het organiseert, langzaam ga werken aan een terugkeer in de maatschappij. Ik ben goed bezig en daar ben ik trots op.

Waar ik niet geloof in het lot, geloof ik wel dat bepaalde dingen of mensen op je pad komen met een reden. Zo ben ik ook de liefde op mijn pad tegen gekomen. Een knappe en lieve meid die net als mij van Indische komaf is en die eenzelfde kijk heeft op de wereld en hoe deze hoort te zijn. Iemand die begrip en interesse toont. Iemand die trots op mij is en respect heeft voor wat ik tot nu toe heb bereikt en iemand die me zal steunen in de momenten wanneer ik het moeilijk heb. Het gevoel van verliefdheid en geluk heb ik niet eerder ervaren. De intensiteit in je lichaam en geest. Vroeger ging ik gebruiken omdat ik zulke emoties en gevoelens eng vond, maar nu is het positief en ervaar ik het als prettig.

Ik zie haar in de verte en ik vaar er naartoe. De aantrekkingskracht is groot en het water versnelt. Daar ligt ze op het water, vredig en klaar voor nieuw geluk. Echter trekken donkere wolken zich al snel samen en de wind trekt aan. Ik ben genoodzaakt om het zeil in top te zetten en af te wachten hoe het zich ontwikkelt. Niet veel later bevind ik me weer in een storm, maar het is niet de mijne. Ik wil haar helpen, maar eigen veiligheid gaat voor. Ze heeft niets aan me als ik de controle over mijn boot verlies. De liefde maakt ons sterk en houdt ons samen, maar we moeten geduld hebben tot ook deze storm weer gaat liggen.

Ze zit op een keerpunt in haar leven, een zwaar en moeilijk proces. Net als de transformatie van een rups naar een vlinder, vecht ze om uiteindelijk haar vleugels uit te slaan en de wijde wereld in te trekken. Wat we in het begin hadden is van haar kant weg. Er is een muur gebouwd en ze kan niet de affectie tonen welke ze wel deed en wilt.  Ze vind het ook moeilijk om er over te praten. Ik laat haar in haar waarde en laat van mijn kant de affectie wel merken. Ik weet dat de oceanen uitgestrekt zijn en ik heb de tijd om te wachten tot de zon weer gaat schijnen en haar transformatie compleet is. Ik moet er voor zorgen dat de touw tussen onze boten niet knapt. En toch heerste de angst dat de liefde wegebt en het touw vergaat.

Maar in het weekend dat ik mijn verjaardag bij mijn ouders aan het vieren was, belde ze onverwachts dat ze wilde komen. Ze wilde zelfs mijn ouders en broer ontmoeten. Veel eerder dan ik had durven dromen en verrast dat ze ineens kwam. Ik was nerveuzer dan haar en ze maakte me trots. Het klikte, ze voelde zich op haar gemak en was spontaan en open. Ze is geaccepteerd.  Het feit dat ze ondanks alles dit wilde doen, is de bevestiging voor mij dat het touw sterker is dan voorheen. Ze heeft hiermee gezegd wat de woorden “ik houd van jou” niet kunnen dekken. Ze heeft haar liefde voor mij getoond. Eerlijk en puur.

Categorieën: Algemeen

BuddhaWriter

Geen vogel vliegt te hoog die met zijn eigen vleugels vliegt

5 reacties

StreekSteek · 11 september 2016 op 10:27

Op weg naar het oog van de orkaan maar eigen probleem eerst. Het is een schurend gegeven, maar het zal ongetwijfeld zo zijn. In die zin goed neergezet.

NicoleS · 11 september 2016 op 11:46

Wat fijn dat je nu met iemand samen wat geluk mag ervaren. Het is je gegund. ?

Antonia · 11 september 2016 op 12:07

Veel geluk Buddha Writer, veel zegen op al je wegen. Antonia.

Mien · 11 september 2016 op 22:18

Puur en melk door en naast elkaar. En zo is het leven. Ieder moment. Goed bezig.

Meralixe · 12 september 2016 op 08:26

Positief, positief, positief!!! Houden zo!
En, wat ook niet zo vanzelfsprekend is,de omstandigheden schrijf technisch uitstekend neergezet.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder