Puzzel

Er staat een lange rij voor de service balie van de kruidenier met de opgeleukste reclame winkelchef van Nederland. Hoe krijg ik het toch telkens voor elkaar om me op zaterdagmiddag, tijdens het drukste uur van de week, in de boodschappenjungle te storten. Ik vind het zelf een afwijking. Ik heb door de week namelijk alle tijd van de wereld. Op maandagochtend kan ik met mijn karretje op topsnelheid door de schappen razen zonder één iritant gezin met verwende ettertjes tegen te komen. Zonder me te ergeren aan de Jan Doedels die fris gedouchet met de armen op de rug en een blik van ‘ u ziet me wel, maar ik ben hier eigenlijk niet’ , als hulpje bij het binnenharken van de weekendboodschappen achter moeder de vrouw aan slenteren. Men herkent ze aan het gedienstige loopje waarmee ze zich, met een helemaal zélf gevonden artikel, bij de bitch van dienst melden, die het gescoorde vervolgens minachtend als verkeerd merk of formaat terzijde schuift.
‘Nee leg maar terug Jan, ik zei toch volkóren macaroni.’

Wat doe ik daar dan. Weet u het ?
Ik verdenk mij er van dat ik het eigenlijk met hele lange rijen veel gezelliger vind dan zonder. Het gaat me blijkbaar niet om de boodschap maar om de drukte, de inspanning, het afzien, de prestatie. Het idee dat iedereen op die tijd aan het laden is maakt dat ik me in de kring der mensheid voel opgenomen. Dat ik niets belangrijks mis, dat zich op zaterdagmiddag in de winkel het oog van de orkaan, het middelpunt van het heelal bevindt. Met die laatste krant, zonder bijlage, met de wanhopig bijvullende vakkenjongens, de oppe plastic groente- en fruitzakjes, die lege plek in het wijnschap met de literflessen, de jacht op de 35% korting artikelen, het speuren naar parkeerplekken en de zoektocht naar mijn kar die ik even ‘ergens’ in de chaos had neergezet en waar nu een ouder echtpaar mee rondsjokt.
‘Neemt u ons niet kwalijk, geeft niks, tolerante glimlach, wat een aardige meneer.’
Het hijgend thuiskomen met twee zware tassen vol overbodigheid en het gevoel dat we alles voor die verschrikkelijke onwinkelbare zondag weer binnen hebben !

Maar wat was er nou met die rij..?
Vooraan die rij stond een volwassen vrouw uitbundig in het blond, met designtas, sjaaltje, een verontwaardigde blik en een handvol voetbalplaatjes. Of ze die ook kon ruilen voor puzzelstukjes want ze had al een heleboel dubbele en zo kreeg ze haar puzzel niet af voordat de kruidenier de actie voor beeindigd verklaarde. Want zo ging het immers altijd.

De vóetbalpuzzel van Albert Heijn..ik bedoel Uruzgan, een tekort van 35 miljard, tot 67 doorwerken, Mariëtte Hamer op het spreekgestoelte in de 2e Kamer. Vóetbalpuzzelstukjes en iedereen in de rij bemoeide zich ermee.
Kon dat dan, ja hoor ze had ’t ergens gelezen en wanneer kon dat dan, en waarom kan dat hier in dit filiaal dan weer niet. Het is een schande want daar en daar kan het wel. Een handgemeen dreigde.
‘Meneer Stiekema informatiebalie alstublieft ‘
Winkelen op zaterdag, een genot !