Puzzelgekte

Het is de nachtmerrie voor elke puzzelaar. Je bent maanden bezig met de puzzel en vervolgens blijkt dat er twee stukjes missen. Nou, dan baal je. Dat kan ik mij best voorstellen. We hebben het hier niet over een ‘gewone’ puzzel, nee, het gaat hier om een super-mega-puzzel. Maar liefst 18.240 stukjes. Ik zou er helemaal knettergek van worden. Echt. Ten eerste omdat ik het nut er niet van in zie om een puzzel te maken: deze puzzel van iets van anderhalve meter lang en 2 en een halve meter breed. Waar laat je het? Ten tweede omdat ik mij niet kan voorstellen dat het leuk is om een puzzel te maken. Zo veel stukjes.. ik zou er kriebelig van worden. Ten derde: hoe zou ik moeten beginnen? Tegen de tijd dat ik eindelijk uit al die 18.240 stukjes de vier hoekjes heb gevonden, heb ik er al geen zin meer in. Laat staan wanneer ik de randjes van de puzzel heb gevonden. Lijkt een beetje een uitzichtloze put. Dat is alleen weggelegd voor mensen met veel wilskracht, doorzettingsvermogen, ruimte en vooral veel tijd. Er gaat vast aardig wat tijd in zitten om 18.420 stukjes tot een plaatje te krijgen. Ik heb daar echt het geduld niet voor. Als ik iets mijn hoofd heb, dan moet het ook gelijk gebeuren.
Ik vond ooit in een magazine een foto van ‘het nieuwste lentekapsel’. Die wilde ik! En dan moet dat ook gelijk. Nadeel was dat het zaterdagmiddag vier uur was. Ik ben werkelijk de hele stad door gefietst op zoek naar een kapsalon die nog open was én nog een plekje vrij had. U raad het al, dat is niet gelukt.
Ik heb het ook al eens de ingeving gehad om mijn slaapkamer te veranderen. In plaats dat ik die ingeving nou in de ochtend krijg.. nee dat gebeurd mij dus weer om half vijf s’ middags. Gevolg: een gigantische zooi… om twee uur in de nacht.
Dat is wel mijn minder positieve punt. Het gaat nu iets beter hoor.
Ik bel nu netjes van tevoren de kapsalon om een afspraak te maken en ik heb nu niet alleen een eigen slaapkamer maar een eigen huis, dus de hele boel veranderen doe je niet zomaar meer op een avondje.
Maar goed, om weer terug te komen op de puzzel. Ik begrijp het wel dat die mevrouw er stevig van baalt dat ze die twee stukjes mist. Heel vervelend. Nu heeft ze contact opgenomen met de fabriek waar de puzzels gemaakt worden.
Ik ben benieuwd hoe ze dat nu gaan doen. Ze hoeven niet aan te komen met een nieuwe puzzel. Ai.. pijnlijk. Ik denk niet dat mevrouw zo gek is om opnieuw te beginnen. Misschien gaan ze bij de fabriek de twee stukjes zoeken, wellicht zijn ze daar ergens te vinden bij de ‘gevonden voorwerpen’. Ze kunnen mevrouw ook een schadevergoeding betalen. Als ze voor elk gelegd stukje een dubbeltje krijgt is zij vast wel tevreden… 😉