Zoals de meesten van jullie wel weten ben ik met manlief onlangs een weekje weg geweest naar Italië. Omdat hij nogal gek is op uitzichten (heel vreemd want van hoogtes houdt hij helemaal niet), vertrokken we naar Rocco di Papa. Als echte toeristen hadden we een boekje met ‘Bezichtigingen in en rondom Rome’ waar dit uitzichtpunt in beschreven stond. Het zou er schitterend moeten zijn.
Zodra ze het briefje zien hangen beginnen ze te drentelen. Defect. Beduusd kijken ze om zich heen om te bedenken hoe het nu verder moet. Onrustig lezen ze de krant of wandelen door de showroom.
Bijna in paniek komt mijn collega naar me toe. ‘Doet ie het niet?’ , vraagt hij. ‘Jawel hoor, het briefje met de mededeling dat hij defect is hangt er voor de sier’ denk ik in mezelf. ‘Hij is inderdaad stuk’, antwoord ik.
80% van de Nederlanders (dag)droomt van een ander leven, lees ik net in een magazine.
Dat is nogal niet wat. Dus in feite is 80% van de Nederlanders niet tevreden met zijn of haar leven. Dat is hoe ik het zie. Als je tevreden bent over je leven, fantaseer je niet over een ander leven. Toch?
Als mijn vrienden vragen of ik mee ga naar die kroeg kijk ik ze bedenkelijk aan. Het is een echt hardrockcafé. Rockmuziek is best leuk, maar het echte ruige werk is niet aan mij besteed. Maar ik laat mij overhalen en ga mee.
Lichtelijk chaotisch komen we aan bij incheckbalie 3. ‘Heb ik alles meegenomen? Paspoorten, portemonnee, telefoons, tickets…’
De grondstewardess is akelig wakker op dit tijdstip. Even ter info, het is nu 04.30 uur.
De mensen die met ons in de rij staan om in te checken, zijn al net zo wakker als de stewardess. Irritatie 1: Ze kakelen. Ze kakelen heel veel. Reuze irritant voor iemand die nog maar net wakker is. Maar goed, mijn window-seat is gereserveerd.
