Vakantiepret

Lichtelijk chaotisch komen we aan bij incheckbalie 3. ‘Heb ik alles meegenomen? Paspoorten, portemonnee, telefoons, tickets…’
De grondstewardess is akelig wakker op dit tijdstip. Even ter info, het is nu 04.30 uur.
De mensen die met ons in de rij staan om in te checken, zijn al net zo wakker als de stewardess. Irritatie 1: Ze kakelen. Ze kakelen heel veel. Reuze irritant voor iemand die nog maar net wakker is. Maar goed, mijn window-seat is gereserveerd. Na een tijdje rond sjokken zoeken we maar een plekje om wat te drinken. Irritatie 2: een ongeïnteresseerde medewerkster. Ze is met een vaag figuur aan de bar aan het praten en zelfs als ik een belachelijk duur bekertje koffie bestel, blijft ze gewoon doorkletsen. Ze heeft me niet eens aangekeken.
Na een halfuurtje kwam er een meisje aan die een plekje zocht. Ik zag haar ogen zoeken naar een schoon en opgeruimd tafeltje. Nou, die was ver te zoeken. Overal stonden lege bekertjes en volle asbakken. Ik stond mijn tafeltje af en vertrok richting de gate. Natuurlijk niet zonder nét even iets te hard te zeggen dat het een zwijnenstal was, zo ben ik dan ook wel weer.

Het lijkt wel of tegenwoordig alles verboden is in het vliegtuig. Het is ongelooflijk. Bij de douane is mij zelfs een flesje water ontnomen. Dat blijkt dus levensgevaarlijk te zijn in een vliegtuig. Vraag me niet waarom. Misschien voor de MacGyvers onder ons die daar een bom van kunnen maken ofzo. Maar de beveiliging is daar zo goed, dat ik vandaag in de krant las dat een dierenarts met een complete scalpelset het vliegtuig in is gekomen. Maar mijn flesje water hebben ze tenminste wél onderschept.

De stewardessen staan al te stralen met hun Prodent smile als ik het vliegtuig binnenstap. De Telegraaf tijden zijn ook voorbij, we kregen nu een Metro. Al moet ik toegeven, die is tenminste te lezen in de krappe stoeltjes. Zelfs het eten is al een probleem. Was ik even blij dat we gewoon een broodje voorgeschoteld kregen en geen warme prak. Met mes en vork eten is gewoon onmogelijk. De vreemde mevrouw naast mij was heel aardig maar, Nederlanders als we zijn, je probeert toch enige afstand te bewaren.

Het zonnetje scheen al heerlijk toen we aankwamen op de luchthaven van Faro. Daar heb ik het allemaal voor over. Nachtelijke stress, chagrijnige koffieserveersters, krappe vliegtuigstoeltjes. Geweldig. Binnen drie uurtjes zit je in de zon.
Uurtje in de bus gezeten, appartement in, koffers weer uitgepakt. De dichtstbijzijnde ‘supermecado’ gezocht en naar het zwembad. De volgende dag hebben we gelijk het strand gezocht want het zwambad was niet echt wat. Irritante vliegen die op je lip en in je oor gingen zitten. Nou, als je me gek wil hebben moet je me daar een dag tussen zetten.
Ik vind het strand echt veel leuker. Mooie golven, lekker weer, lekker warm, op mijn handdoekje of strandbed mensen bekijken.
Ik sta versteld van sommige mensen. Echt waar. Zo heb ik er verscheidene gezien die om twaalf uur met een halve liter bier op hun luchtbedje rood zitten te worden. Maar ook vaders die met hun kids een zandkasteel gaan bouwen. Waar de kinderen het na tien minuten wel gezien hebben, is papa nog enthousiast, met de tong uit zijn mond hangend, bezig om het mooiste en grootste kasteel te bouwen… Maar ook een heleboel fake-boobies hebben de revue gepasseerd. Die nepperds moeten natuurlijk wel geshowd worden, want die hebben een hoop eurootjes gekost.
Hét onmisbare item op het strand is wel de I-Pod. Iedereen had zo’n gekleurd kastje mee. Lekker gezellig voor je strandpartners.

Om mij heen waren inmiddels meerdere stellen gaan liggen met hun handdoekjes en luchtbedden. Allemaal Nederlanders overigens. Dat vind ik dan wel weer grappig. We verzamelen ons onbewust netjes bij elkaar. Ga je op vakantie naar Portugal en toch zoek je de Nederlanders weer op. Net zoals de Nederlandse eettentjes. De Hollanders krijgen op vakantie schijnbaar heel erg zin in broodjes frikandel en Hollandse patat met Hollandse mayonaise.
Ik vind het ook niet wat om de Portugese specialiteiten te proberen. Daar komt toch het Hollandse weer: ‘wat de boer niet kent, dat vreet ie niet’. Maar de gewone dingen smaken dan toch net iets meer buitenlands. Dat is nog weer eens wat anders dan wat je thuis krijgt. De restaurants zijn zo gewend aan buitenlanders, dat de menukaart (overigens wel vol spelfouten) standaard is gedrukt in diverse talen. Erg makkelijk, dat wel. Maar het geeft niet echt een vakantiegevoel als je zoveel Hollands tegenkomt.

En ja, net als je bent geacclimatiseerd, kun je je koffers alweer inpakken. Net alsof je wakker schrikt in het vliegtuig, denkende dat je nog op de heenreis bent. Voor je het weet zit je al weer in die veel te krappe vliegtuigstoeltjes met die veel te vriendelijke stewardessen om aan te komen in een veel te koud, veel te nat, veel te grijs Nederland.