Rockershol

Als mijn vrienden vragen of ik mee ga naar die kroeg kijk ik ze bedenkelijk aan. Het is een echt hardrockcafé. Rockmuziek is best leuk, maar het echte ruige werk is niet aan mij besteed. Maar ik laat mij overhalen en ga mee. Vol goede moed loop ik de trap af. Het café houdt zich schuil in de kelder van een oud pand in de binnenstad. Het ruige geschreeuw galmt door de boxen en is op de trap al te horen. Binnen is het blauw van de rook, het is er donker. Het plafond is laag en de stoeltjes ook. Het is niet echt druk. Ik voel me ongemakkelijk, als een goudvis tussen een heleboel karpers. Ze kijken me aan alsof ik een indringer ben in hun territorium. We lopen naar het achterste gedeelte van de kleine kroeg en ik krijg gelijk een rotopmerking naar mijn hoofd. Ik doe alsof ik niets hoor en draai me om. Het stoom komt me bijna uit de oren. Hoe durven ze mij te beoordelen over mijn uiterlijk!
Ík ben hier degene die er normaal uitziet!

Als we bij de bar staan, durf ik bijna mijn jas niet uit te doen. Kijk, mijn camelkleurige, leren jas heeft nog een redelijke kans in de rockscene, maar in mijn nette, zwarte truitje met turkooizen topje voelde ik mij toch in één klap de tuttebel van de kroeg… En dankzij de ‘vriendelijke’ opmerking van de jongen achterin, werd dat nog even benadrukt. Het liefst was ik gelijk gevlucht uit het ‘rockershol’ maar dat ging niet aangezien er al een drankje voor mijn neus stond. Proost dan maar…

De gasten die hier zitten komen hier duidelijk vaker. Ze hangen op de banken. Een groepje jongens zit aan de tafel naast ons. Beetje te smoezen alsof ze iets doen wat de buitenwereld niet mag weten. Ik kijk niet te lang hun kant op. Er komt een jongen binnen met een knalrode, wijdvallende broek. Daarboven een zwart shirt met een grote, depressieve tekening erop gedrukt. Zijn haar is lang. Hij heeft een zwarte, leren polsband om met van die zilveren spikes erop. Toch kijkt hij wel vriendelijk. Hij gaat bij het groepje tegenover ons zitten. Ze zeggen niet zo veel tegen elkaar. Ze hangen maar een beetje. Ik kijk naar de lege fles Whiskey die op tafel staat, daar is een rode druipkaars in gestoken en het kaarsvet druipt langs de hals van de fles. Ik steek nog maar een sigaret op.

Na een uurtje besluiten we om te gaan. Mooi. Ik heb binnen no-time mijn jas aan en sta ook zo buiten.
Als we naar de kroeg gaan waar we wel vaker komen voel het een stuk beter. Het is er openen, lichter en vooral gezelliger. De mensen kijken vriendelijker en als ik binnen kom is er niemand die me aankijkt alsof hij me weg wil hebben. Ik voel me gewoon welkom. De muziek is dan wat soft; ‘Heaven must be missing an angel’, maar in ieder geval een stuk vriendelijker dan de muziek die ik net in het ‘rockerhol’ hoorde. ‘Zie je wel, ze hebben me gemist, grap ik’. 😉