’t Hart van het bedrijf

Zodra ze het briefje zien hangen beginnen ze te drentelen. Defect. Beduusd kijken ze om zich heen om te bedenken hoe het nu verder moet. Onrustig lezen ze de krant of wandelen door de showroom.
Bijna in paniek komt mijn collega naar me toe. ‘Doet ie het niet?’ , vraagt hij. ‘Jawel hoor, het briefje met de mededeling dat hij defect is hangt er voor de sier’ denk ik in mezelf. ‘Hij is inderdaad stuk’, antwoord ik. ‘En nu?’. Hij kijkt me vragend aan. ‘Nou, ik ben zelf niet zo handig dus het wachten is op de monteur’.
Wat een paniek. Stel je toch eens voor. Nog zeven en een half uur zonder… Dat gaat voor sommigen zeker een zware en vooral lange dag worden. En voor mij ook want ik krijg telkens dezelfde kreten te horen.
Iedereen die langs loopt frunnikt wat aan de slangetjes in de hoop het euvel spontaan op te lossen. Vooralsnog tevergeefs. Elke half uur komen ze vragen of de monteur er al is. ‘Zie jij iemand sleutelen?’ denk ik.
Het is niet te geloven hoe afhankelijk mensen er van zijn geworden. Alsof het nodig is om op gang te komen en te blijven.
Een paar zielige drupjes. Dat is alles wat hij nog geeft, het enige teken van leven.
Drie uur. ‘Wil je nog eens bellen waar die monteur blijft?’ vraagt een lichtelijk collega.
‘Ik heb een droge keel’, nog zo’n veelgehoorde opmerking. Een uur later staat de monteur te klussen aan het apparaat. ‘Ha, gelukkig, u bent er!’, roept iemand enthousiast. De lichtjes in hun ogen gaan weer schijnen wanneer de geur van koffie hun neus in walmt. ‘Jongens, het hart van het bedrijf werkt weer!’ roept iemand. Nou, vooruit. Rondje van de zaak.