Rafels

Al jaren zoek ik het. Maar helaas. Slechts zelden vind ik het. Het houdt me soms vierentwintig uur per dag bezig. Het vreet. Het wringt. Het wurgt. Het verstikt. Het neemt mijn hele zijn volledig in beslag. Het houdt me van de straat. Daarmee is alles gezegd. Geen enkele troost biedt de zoektocht. Ach, misschien is de weg er naar toe veel belangrijker. Het proces, het verlangen, het ondergaan. Maar als geen ander besef ik onmiddellijk, dit werkt niet bevredigend. Het schuurt en schurkt. Het krabt en het jeukt. Ik woel en draai in mijn bed en schud het hoofd. Van links naar rechts, met mijn neus omhoog. Het kruipt en het kriebelt. Ik sta onrustig weer op. Ik moet het vinden. Buitenom of achterlangs. Het maakt mij niet meer uit. Misschien lukt het mij wel botweg dwars er doorheen. Niemand weet het antwoord. Niemand geeft mij richting. Ik kruip van ellende achter mijn PC. Mechanisch tolt de muis onder mijn vingers. Het beeldscherm flikkert. Ook het World Wide Web werkt niet mee. Nu word ik pas echt korzelig.

Nog niet eens een begin gevonden. Laat staan het einde. Het sleept en het trekt. Het spint en het rafelt. Onweerstaanbaar. Mijn mobiel rinkelt. Een SMS stroomt binnen. Hoop doet leven. Zenuwachtig slurp ik de letters van het scherm. Het bericht dringt maar langzaam tot me door. Mijn hulplijn weet het ook niet. Kon er geen touw aan vastknopen. Teleurstelling overmeestert mij. Nu pas ben ik echt ten einde raad. Alle lifelijnen heb ik uitgeprobeerd. Er rest maar mij maar één ding. Acceptatie. Dat wil ik niet. Naarstig zoek ik naar een laatste redmiddel.

Het redmiddel ligt pal naast me. Binnen handbereik. Ik hoef het alleen maar op te pakken. Maar ik, ik zie het niet. Ik wanhoop. Hoe is het mogelijk? Hoe sterker de wens hoe sterker de wil. Bijna blind van woede zie ik het licht. Zou het … nee … het is niet waar … dat kan niet. Het ongeloof verwondert. Een licht euforisch gevoel stijgt op in mijn hoofd. Ik juich en jubel. Ik jodel. Mijn doel is bereikt, de oplossing gevonden. Gekropen kwam het tot mij, door het oog van de naald. Daar ligt ie voor mij. Zomaar voor het oprapen. Mijn levenslijn, mijn rode draad. Ik knuffel en koester hem en laat nooit meer los.

[b][url=http://ardenkhan.files.wordpress.com/2009/12/you_found_me_the_fray_artwork.jpg]Mien Ontrafelt[/url][/b]

[img align=left]http://www.cissy-belle.nl/images/naald_draad.jpg[/img]

[img align=left]http://adventkalender.punt.nl/upload/bunka_rafelen.jpg[/img]