Railrunner

Vandaag is een mooie dag. Met muziek in mijn oren loop ik over het station. Het is prachtig om te zien hoe de wereld lijkt te reageren op de old school Mobb Deep beat die uit mijn oortjes komt. Een blinde man tikt achteloos zijn stok op de maat heen en weer terwijl hij iets minder achteloos probeert in te checken. Bij de andere incheckpaal staat een bejaard echtpaar zich af te vragen waarom hun papieren kaartje geen piepje geeft als ze hem heen en weer bewegen. Ik loop behulpzaam op ze af, maar bedenk mezelf halverwege dat je nooit te oud bent om iets te leren. Ik laat het dus maar hierbij.

Als ik langs de Smullers loop zie ik alleen maar dikkerdjes in de rij staan. Om te zorgen dat mensen niet teveel in stereotypen gaan denken trek ik snel een kaasouffle uit de muur. Ik ga op een bankje zitten en bekijk hoeveel tijd ik nog over heb: over twee minuten gaat mijn trein. Honderdtwintig seconden. Dat wordt proppen dan. Terwijl ik de trein in stap veeg ik de slierten warme kaas uit mijn mondhoeken weg(hoezo mannen kunnen niet multi-tasken?). Nadat ik heb plaatsgenomen in een, zeldzame, vrije vierzitsbank bedenk ik mezelf dat het naar binnen schrokken van de kaassouffle niet nodig was geweest. Je kan namelijk ook gewoon eten in de trein. Deze gekke keuze is vast en zeker een gevolg van mijn laatste uitgebreide maal in een sprinter. Ik zal niet uitleggen hoe, maar er is toen een whopper, een kleine friet en medium cola terecht gekomen tussen een automatische schuifdeur. Sindsdien haat ik automatische schuifdeuren en eten in de trein.

Fuck, ik ben per ongeluk in de stiltecoupe gaan zitten. Als ik ergens onrustig van word, zijn het wel stiltecoupes. Het is zo stil dat ik me begin te ergeren aan de vrouw schuin tegenover mij, die om de twee minuten een bladzijde van haar boek omslaat. Op de voorkant van het boek valt te lezen dat de vrouw ‘vijftig tinten grijs’ aan het lezen is. Ik kan het niet laten om op haar gezichtsuitdrukkingen te letten. De vrouw gaat met haar emoties zo op in het boek dat mijn kaassoufle langzaam naar boven kruipt. Om mijn misselijkheid te bedaren draai ik mijn hoofd naar de andere kant van de coupe. Inmiddels is er een oudere vrouw tegenover mij komen zitten. “Jongeman, weet jij misschien of het volgende station Den Dolder is? Ik kan niet zo goed meer lopen, en mijn ogen zijn ook al niet meer zo best..”. Het volgende station is inderdaad Den Dolder, en hoe zielig ik het ook voor de oude vrouw vind, ik houd mijzelf aan het principe van de stiltecoupe en kijk strak voor mij uit.

Even voorbij Den Dolder worden we gecontroleerd. De vijftig tinten grijs mevrouw blijkt geen kaartje gekocht te hebben en krijgt een boete. “En u volledige naam mevrouw?” “S.M Houdini”. De oma tegenover mij vraagt iets over Den Dolder aan de conducteur en direct na zijn antwoord barst ze in huilen uit. Huilen in de stiltecoupe, gedraag je eens. Demonstratief loop ik de coupe uit en ga alvast staan bij de deur staan. Dit laatste is geheel tegen mijn principes in: als er een soort mens verbannen moest worden uit dit land zijn het wel diegene die minuten van te voren bij de deur gaan staan, om zich vervolgens onhandig staande te houden met behulp van vieze bezwete paaltjes. Niet mijn ding.

Als ik na voltooiing van mijn reis weer terug ben op Amersfoort centraal zie ik het bejaarde echtpaar nog steeds bij de incheckpaal staan. Het ziet er naar uit dat niemand ze te hulp is geschoten in de tussentijd. Met al mijn behulpzaamheid loop ik naar ze toe en leg ze het principe van de papieren kaartjes uit. Na een kort gesprekje vertrekken de oudjes richting Den Dolder, waar een familie reünie aan het plaatsvinden is. De oudere zus van de incheckpaal-man zou vandaag ook voor het eerst met de trein naar Den Dolder reizen. Ze zijn erg benieuwd hoe zij haar treinreis heeft ervaren. Ik ook. =