Ramses

Wat zal ’t geweest zijn 1999, of 2000?
Ramses in de Stadsschouwburg Groningen. Ik meen een show met Manuela Kemp en een heleboel zangeressen.
Veel gedartel rond een stille Ramses die zich moeizaam over de bühne beweegt, vanwege iets met zijn voet.
Toen al oud en breekbaar. Tot hij begint te zingen, zijn magie de zaal insmijt , en de mensen letterlijk overmeestert.
Sterrenstof dwarrelt over de hoofden en slaat neer. Komt de energie van Ramses of van zijn publiek, dat een zinderende golf van empathie naar voren stuwt.
Het weerkaatst tegen het toneel en deint terug tot in alle hoeken van de schouwburg.
Er gebeurt iets bijzonders. Een van die zeldzame momenten dat een zaal vol individuen oplost in één massale kolkende emotie.
Er wordt van deze man gehouden.
We klampen ons vast aan wat hij uitstraalt, waar hij voor staat. Om wat hij voorgeleefd heeft en waar wij zelf zo’n moeite mee hebben.. Een compromisloos bestaan met alle risico’s van dien.
Mensen voelen wat het had kúnnen zijn of nog kan worden, dat leven. Ze ruiken er aan.
Dat zit in de teksten, de meanderende muziek, maar vooral in de totale overgave van Ramses zelf.
Het slotapplaus is oorverdovend en onvergetelijk. Nog een versnelling hoger en de zaak was afgebroken.
Ik kom thuis met het gevoel dat er geleefd moet worden, tegen de klippen op, dat dat een opdracht is, een heilige plicht.
Dat gevoel is er de volgende dag ook nog als ik de affiche van het optreden in mijn werkkamer hang.
Twee werkdagen later heeft de realiteit zijn verdovende uitwerking gehad.
En vandaag gloeit het weer,die herinnering, dat vermoeden van méér.
Wij zijn maar gewone stervelingen, Ramses, beetje mutserig en geneigd tot drie keer kijken voor we oversteken en liefst met een reisverzekering voor het hele leven.
Maar goed dat jij er was.
Bon voyage !