De vrouw met wie ik al vier jaar samenwoon is een topwijf. Ze is volledig op de hoogte van mijn wensen en behoeften en reikt me deze elke dag weer belangeloos op een presenteerblaadje aan. Toch kan ik er niet onderuit: ik bespeur bij mezelf een leegte die me onmiskenbaar in een emotioneel vacuüm heeft doen belanden. Het stukje komkommer waarin mijn gulzige zus zich onlangs fataal verslikte draagt zeker bij aan mijn deplorabele stemming.

Echt, die vrouw over wie ik het heb is een lieverd. Feit is echter wel dat zij mij per se wilde hebben en in zekere zin misbruik maakte van mijn afhankelijkheid. Ik zat niet bepaald in een positie die het mij mogelijk maakte zelf te kiezen. Gelukkig leek ze wel te zien dat het me niet meeviel om bij haar te gaan wonen en kwam ze me enigszins tegemoet door ook mijn zus in huis te nemen.

Met mijn zus aan mijn zijde vond ik het allemaal wel best, maar nadat ik haar verloor zag ik mij genoodzaakt tot het stellen van de vraag die mijn zus en ik altijd lacherig als jeukvraag kwalificeerden: wie ben ik nu eigenlijk? Ik realiseerde me dat het antwoord op die vraag me zou kunnen helpen ontsnappen uit de gevangenis van totale onzelfstandigheid.

Mijn gebrek aan autonomie houdt onder meer verband met een gênante aangelegenheid. Mijn getob over mijn innerlijke wezen maakte me bewust van mijn omstandigheden. Binnen de woning heb ik een eigen plek die ik niet zelfstandig kan verlaten. Dat is tot daar aan toe, ware het niet dat ik mezelf steeds terugvind in niet nader te noemen substanties. Lijdzaam wacht ik af tot de vrouw in huis een en ander verschoont. Ze doet het met liefde, daar niet van, maar het moet stoppen. Ik ben zeer gemotiveerd mijn blaas- en kringspieren tot zindelijkheid te trainen. Een goede bekkenbodemtherapie zal een uitstekende stimulans vormen voor mijn gevoel van eigenwaarde en autonome zelf.

Het verder verstevigen van mijn eigen ik zal vast en zeker snel meer vorm krijgen nu ik niet langer luister naar mijn belachelijke naam. Mijn moeder zaliger, traag van geest, was nog in gepeins verzonken over onze namen toen na vier weken haar kinderen haar naamloos ontnomen werden. Anderen kenden zich het recht op naamgeving toe. Een dieptriest gebrek aan creativiteit resulteerde voor mijn zus en mij in respectievelijk “Punky” en “Snuitje.” Ik bedoel maar.

In mijn proces van bewustwording is assertiviteit een onmisbare pijler. Op het moment schreeuwt mijn maag om andijvie en hooi en hunkert mijn vacht om aanraking. Om die verlangens per direct vervuld te zien worden zal ik middels luid piepen de vrouw duidelijk moeten maken dat zij zich om mij moet gaan bekommeren. Nu ik zo hard werk aan zelfbeschikking lijkt dat een aderlating, maar dat zie ik dus niet zo. Ik ben goed bezig.


0 reacties

Geef een reactie

Avatar plaatshouder