Relaties

Ik zeg dat ik geen relatie heb. Met die opmerking lieg ik dat ik barst. Natuurlijk heb ik relaties: met familie, vrienden, vriendinnen, kennissen en collega’s. In alle soorten en maten, soms met mate. Zonder relaties werkt het niet. Mijn overtuiging is dat niemand echt alleen kan leven.

Maar hoe werkt dat met al die relaties? Hoe te handelen, als je op een ander niveau zit? Hoeveel empathie kun je verwachten, eisen, hoeveel van je eigen euforie of problemen moet je kunnen parkeren om ruimte te geven aan een ander?
Waar het met de een vanzelfsprekend gaat, heb je met een ander op hetzelfde vlak een conflict. Eén situatie, meerdere belevingswerelden. Ik pik er eentje uit om te duiden wat ik voel en bedoel.

Ik zie het leven als een zee met golven. Stel dat jij en ik in die golf duiken. Ik vind het supergaaf en wil mij nog een keer mee laten sleuren, mij overgeven aan de kracht ervan, om neer gekwakt te worden op een onbekende plek, midden in de zee of op het strand, met mijn bikinibroekje op mijn hielen en schaafwonden van het schurende zand. Ik kijk daarna op die golf terug als verslindend, tijdloos, adembenemend, overweldigend, ik speelde met zijn krachten. Juist omdat ik geen invloed op deze golf kon uitoefenen, trok hij mij zo aan, want zo is mijn karakter. Ik vertrouwde op mijzelf.

Jij durft nooit meer te zwemmen, want je bent bijna verzopen in diezelfde golf. Voor jou voelde hij als een vloedgolf: verslindend, tijdloos, vernietigend, adembenemend in de letterlijke zin. Jij had de controle verloren. Hierdoor had hij jou beklemd, want zo is jouw karakter. Jij vertrouwde niet op jezelf. Jij kon je niet overgeven, je laten meevoeren, je laten dumpen op een onbekende plek.

De adembenemende golf, zoals ik hem sensationeel heb ervaren, verstikte en benauwde jou. Eén situatie, twee belevingswerelden.

Jij vraagt, nee, eist van mij, om met een gevoel van paniek terug te denken aan die golf. Mij wil je ervan overtuigen dat het niet aan jou ligt, maar dat de kracht ervan absoluut buiten proportie was, het niveau van spel en pret overschreed.
Ik vraag, nee, eis van jou, om je mee te laten voeren. Te genieten. Mij in elk geval te laten genieten, het mij te gunnen.

Van jou krijg ik niet die ruimte. Ik geef jou ook niet die ruimte. Als ik mij aan jou aanpas en niet meer ga zwemmen, dan ontneem ik mijzelf zoveel meer. Zou jij je aan mij aanpassen, dan zou je leven in angst. Hier botsen onze karakters, maar het zou zonde zijn om het ten koste te laten gaan van onze relatie.

Voortaan ga ik met iemand anders naar het strand, of ik ga alleen. Jou zal ik niet vertellen hoe het was. Vraag mij er niet naar, pijnig ons niet. Laat mij meevoeren, laat mij los. Misschien krijg jij gelijk en is het levensgevaarlijk wat ik doe. Laat het mij zelf ervaren, laat mij tegen die muur botsen, hard en genadeloos of laat mij levenslang genieten en al die golven pakken die het leven mij biedt. Het gaat mij er niet om wie er gelijk heeft of krijgt. Nu telt. Wij zijn allebei niet goed en niet fout. Anders wel ja, heel anders, en dat siert ons. Dit gegeven neem ik altijd mee, hoe het ook tussen ons gaat lopen.