Daar de populariteit en de frequentie van het programma IDOLS hand over hand toe neemt, word ik steeds meer bevangen door een nostalgisch verlangen om een sprong terug in de tijd te maken.
De tijd dat MTV, TMF en The BOX nog spermatozoïden waren in de commerciële geest van hun bedenkers. De tijd van plateauzolen en wijde pijpen. Elton John was nog kaal en Micheal Jackson gewoon zwart. Nu is er IDOLS, toen was er míjn idool, Penny!
Penny de Jager, die, vanwege haar uitstekende dans en lenigheid, geselecteerd werd om in Avro’s Toppop haar kunsten te vertonen. Zij die haar ‘fifteen minutes of fame’ verworven heeft bij de gratie van artiesten die zich toentertijd te goed voelden om in een nietszeggend programma als Toppop te verschijnen.

Penny was een heldin, zoniet meer. Menig puber beplakte zijn/haar kamer met een afbeelding van Penny in een fysiek onmogelijke houding. Diezelfde houding werd door de vader fotografisch vastgelegd om in de late uurtjes aan zijn vrouw te vragen, dezelfde pose in te nemen.

Moeders zaten nachtenlang te weven, breien of batikken om de – voor die tijd – niet-verhullende pakjes voor hun dochter te maken.
De huis-kip werd van haar veren ontdaan, zodat die verwerkt konden worden in de nieuwe modegevoelige outfit die Penny aanhad gedurende haar nieuwe expressionistisch ogende bewegingen. Want iedereen wilde tenslotte een tweede Penny zijn.

Plots gebeurt er iets. Als op een dronken nacht een mistige ochtend volgt. Als ik verblijf op de scheidingslijn tussen weemoed en drankmisbruik. Mijn netvlies wordt geconfronteerd met een hemelblauw gewaad. Daarin zit een rank lichaam gehuld. Goddelijke symfonieën strelen mijn trommelvlies. Ik besef me terdege dat dit het gevolg moet zijn van de overtollige drankinname. Ter ontnuchtering sla ik mijn ogen open. Het lichaam behoort toe aan iemand die naar de naam ‘Jomanda’ luistert.Het is de harde realiteit die ziet dat Jomanda, in een fysiek onmogelijke houding, een healing-dans uitvoert. Gekleed in blauwe vodden vraagt zij mij te luisteren naar de genezende muziek. De rituele new age klanken van Ad Visser teisteren mij de werkelijkheid in.

Waar zijn de helden, onze idolen? Namen van weleer.
Ik wil terug naar Penny. Ik wil van mijn herinnering genieten, de parfum van mijn ziel.

Categorieën: Algemeen

5 reacties

Godspeed · 24 februari 2003 op 08:27

Weet je zeker dat het Jomanda was???;-)

Kan het niet Jerney Kaagman zijn geweest?
Die huppelde vroeger ook in een blauw strak pakje over de beeldbuis.:-D
Menig puber heeft zijn pikkie wond getrokken op foto’s uit de hitkrant van sexy Jerney Kaagman.
:hammer:

Godspeed
:pint:

Kees Schilder · 24 februari 2003 op 09:12

Amice,
welk een schone coulmn wederom.En zo herkenbaar ook.Ook ik keek uitsluitend naar PENNY en at daar wafels bij.
Hetzelfde had ik ook met het elfje Kate Bush. Jij ook?
Prachtige column Martijn.Dankje!

Martijn · 24 februari 2003 op 09:20

Hmmm, Jerney Kaagman?
Even een ‘journey’ terug in de tijd maken….

Oooh ja, de dame die in de eerste Nederlandse versie van de Playboy verscheen.

Jerney Kaagman, hmmm. Is dat niet de ‘oma van Idols’ die met gesponserde LaPaay make-up haar derde staat van ontbinding probeert te verhullen.

Martijn · 24 februari 2003 op 09:39

Beste kees,

Met Kate Bush heb ik persoonlijk minder affectie.
Daar zij toch de Nostradamus van de 20e eeuw blijkt te zijn.

Haar achternaam is namelijk dezelfde als een oorlogszuchtige ’texas-boy’ in het Amerikaanse.

Ook is zij diegene die op de CD ’18 Fonkelende Ballades’, het nummer, Army Dreamers ten gehore brengt.

Ook de benaming ‘elfje’ zie ik toch als echt een verwijzing naar een dag in september.

Groet Martijn.

Kees Schilder · 24 februari 2003 op 09:47

Amice,
HULDE! U doorzag mijn psychologische woordspeling en wist het op juiste te schatten.
Overigens was ik gek van het droombeeld van een wazige Kate gehuld in witte gewaden.Ik ben nu eenmaal een onverbeterlijke romanticus.
Heb je column nog 3x gelezen.Hij is echt prachtig.
Uw Paco

Geef een reactie

Avatar plaatshouder