Reus Rita

Jongens en meisjes, luister goed. Dit verhaal gaat over de reus Rita. De reus Rita die toen ze nog een kleine reus was weleens met kaboutertjes speelde. Eigenlijk is reus Rita ook een tijdje een kaboutertje geweest. Kaboutertje onder de kaboutertjes. Dat is raar zul je zeggen. Want hoe kan een reus nu een kaboutertje zijn? Een reus is toch een reus en een kaboutertje is toch een kaboutertje. En dan nog… reuzen spelen toch niet met kaboutertjes? Grote kinderen spelen toch ook niet met kleine kinderen ? Daar hebben jullie helemaal gelijk in jongens en meisjes. En toch is reus Rita ook klein geweest. Echt waar.
Reus Rita was een klein onzeker reusje dat niet wist wat ze wilde worden. Weten jullie al wat je later wilt worden jongens en meisjes? Nee? Nou reus Rita wist het ook niet. Reus Rita wist wel dat ze een reus was maar ze wist niet zo goed waar ze nu reusachtig in moest zijn. Reus Rita ging dus op zoek. Ze zocht op allerlei plekjes en praatte met heel veel verschillende mensen. Tegen iedereen zei ze: “Ik ben een reus maar ik weet niet waar ik reusachtig in ben. Kunt u mij misschien helpen?”. In haar zoektocht kwam ze op enig moment dus ook bij de kaboutertjes. De kaboutertjes hadden geen antwoord op haar vraag maar ze vonden haar wel aardig. De kaboutertjes vonden eigenlijk iedereen wel aardig. Reus Rita was moe en was blij dat er iemand was die gewoon aardig tegen haar was. Ze besloot bij de kaboutertjes te blijven. Reus Rita werd liefdevol opgenomen in de kaboutertjesgemeenschap. Ze deed kaboutertjeswerk, at kaboutertjesbrood en dronk voor kaboutertjesbegrippen reusachtig veel kaboutertjesdrank. Soms dronk reus Rita zoveel dat de kaboutertjes er bang van werden. De kaboutertjeskater van reus Rita was vermaard. Als reus Rita een kaboutertjeskater had dan moest je uit haar buurt blijven. Dan was ze erg chagrijnig en prikkelbaar.
Verder ging het kaboutertjesleven zijn gang. Als reus Rita niet dronk dan was ze goed gezelschap.
Op een dag, het zal in het voorjaar zijn geweest, was reus Rita verdwenen. Zonder iets te zeggen. Zomaar verdwenen. Haar bed was opgemaakt maar de kast was leeg. Reus Rita was weg.
De kaboutertjes waren zeer verbaasd. Dat doe je toch niet. Je gaat toch niet zomaar weg? Dat doen jullie toch ook niet jongens en meisjes, zomaar ergens weggaan zonder iets te zeggen? Nee hè?
Lang hadden de kaboutertjes niet om over het vertrek van reus Rita te treuren. Er moest gewerkt worden.
De kaboutertjes hadden jaren niets van reus Rita gehoord. Wel kwam er via via af en toe informatie. Dat ging er dan over dat reus Rita zich te groot voelde voor de kaboutertjes of dat ze de kaboutertjes ontgroeid was.
Reus Rita was de wereld weer ingegaan. Van de kaboutertjes wilde ze niets meer weten. Die tijd was geweest. Reus Rita zei zelfs dat ze de kaboutertjes nooit gekend had.
De kaboutertjes kenden haar nog wel. Ze herkenden haar direct toen ze haar zagen. Ze herkenden ook de zoekende blik van reus Rita. Reus Rita heeft het nog steeds niet gevonden zeiden de kaboutertjes dan tegen elkaar. Nog steeds zei reus Rita dat ze een reus was. Maar als de mensen dan vroegen wat voor een reus ze was dan moest ze het antwoord schuldig blijven. Reus Rita wist het niet en ze weet het eigenlijk nog steeds niet. Reus Rita heeft overal gezocht maar ze heeft het niet gevonden.
Dat is wel een beetje zielig voor reus Rita, vinden jullie ook niet jongens en meisjes.
“Jaaahhh” zeiden de kinderen in koor.
Arme reus Rita.