Haar helder, blauwe oogjes gingen langzaam open. Ze werd wakker van krakende traptreden. En toen realiseerde ze zich dat het Sinterklaas avond was. Het waren natuurlijk die zwarte schoorsteenvegers die de cadeautjes kwamen brengen. Dus ze sprong uit haar bedje en snelde naar de gang, in de hoop nog een glimp van de veren en gouden oorbellen op te kunnen vangen. Ze gooide haar deur open en stond op het punt om een onschuldig pietje te bespringen totdat ze met open mond verbaasd in de koude gang bleef staan. Hij was leeg. Maar toen hoorde ze ergens uit een andere kamer geluid komen. “Stomme piet”, dacht ze. Maar dit keer zou ze hem wel te pakken krijgen. Ze wilde net de kamer van haar moeder in rennen totdat ze een schot hoorde. Net toen ze wilde gillen, ging de deur van haar broertje open die met slaperige oogjes om zich heen keek.”Bas, de pieten zijn er met onze cadeautjes!”, gilde ze met pretlichtjes in haar ogen Daarna zwaaide de deur van haar moeder open en haar vader kwam naar buiten met een geweer in zijn handen.
Alles gebeurde in een flits. Nog voor ze het goed en wel door had, hoorde ze weer een schot en zakte haar broertje voor haar door zijn knietjes en kleurde het tapijt onder zijn hoofdje rood. Ze keek omhoog en kreeg nog net de woorden: “papa?”, uit haar trillende mondje geperst. Haar vader richtte de loop in de richting van zijn dochtertje. Enkele secondes aarzelde hij, maar daarna zei hij: “het spijt me schat”. Ze wilde haar vader smeken haar niet te doden, maar de worden bleven bevroren op haar lippen. Vader keek zijn dochter nog een ogenblik aan en sloot zijn ogen.
En weer een schot. Voor de allerlaatste keer. Het werd nog kouder op de gang leek het wel. Alle warmte uit het huis was verdwenen. Het begon te sneeuwen, alsof de sneeuw het drama wilde verbergen. Maar de sneeuw kon niet de tranen verbergen die van haar wangen rolde. Ook vader lag in de rode sneeuw. Het meisje opende weer haar oogjes en sloot ze weer, opende, en sloot ze weer. Maar wat ze ook probeerde, wakker worden kon ze niet. De kou bevroor haar hart. Haar gedachten bleven altijd gevangen in de rode sneeuw.
10 reacties
Troy · 18 december 2005 op 19:18
De titel is mooi en het gegeven is, hoewel het niet bijster origineel is, ook oke, maar het verhaal vind ik een beetje magertjes dit keer. Er zit niet echt een verband of logica in de verhaallijn. Vader knalt kindje dood en daar moet ik het als lezer mee doen. Waarom, waardoor etc etc 😕
Ma3anne · 19 december 2005 op 07:00
Om in je eigen termen te blijven: dit vind ik dus helemaal niks. 😛
wendy77 · 19 december 2005 op 10:54
Ik vind het eigenlijk wel wat hebben. Kreeg er toch echt kippenvel en een heel naar gevoel van hoor. Het gegeven ‘waarom’ vind ik hier niet zo belangrijk, want als je zo’n verhaal hoort in het nieuws, weet je 9 van de 10 keer ook niet waarom iemand zoiets doet toch? Ze kunnen het in ieder geval niet meer uitleggen.
Shitonya · 19 december 2005 op 12:01
Vader schoot kindje dood?
Ik begrijp wel waarom je het verhaal niets vindt. Waarschijnlijk vooral omdat je het hele verhaal niet begrijpt.
Maar voor de duidelijkheid wil ik het best simpel uitleggen. Net zoals de column ook was: simpel, maar daar ging het me niet om. Het ging om het thema. Je leest wel eens berichten in de krant over familiedrama’s, omdat één volkomen gestoord raakt door ( vul maar een reden in ) en vervolgens zijn hele gezin dood schiet waarna hij zichzelf doodschiet. Het ging mij niet om de reden, maar om gewoon de gebeurtenis. Als ik redenen zou moeten bedenken dan zou ik het verhaal op zich verpesten door die vader te analyseren.
Het meisje hoorde een schot (1): moeder dood geschoten. Vervolgens haar broertje (2) voor haar ogen die dood neerviel op de grond en bleef liggen in zijn bloed. Daarna keek vader het meisje aan en dacht hij na, zei “het spijt me”, sloot zijn ogen en toen…. kon je erachter komen dat vader uiteindelijk zichzelf (3) door het hoofd schoot door de zin:”ook vader lag in de rode sneeuw” wat betekent rood bloed, net zoals haar broertje. Haar tranen rolden over haar wangen wat betekent dat zij dus in leven bleef.
Vader twijfelde dus bij zijn dochtertje om onbekende redenen ( dat is ook totaal niet relevant ) en sloot zijn ogen en richtte toen het geweer op zijn eigen hoofd wat je kon raden.
Simpel verhaal, maar er zijn weinig woorden nodig om zoiets te verwoorden en erover na te denken. En een reden kun je zelf wel bedenken met de nodige mensenkennis 🙂
Evengoed bedankt voor de reacties tot nu toe.
wendy77 · 19 december 2005 op 12:06
Ik denk niet dat deze uitleg nogdig was hoor Shitonya, het was prima duidelijk uit je verhaal. Ik denk dat Troy het niet helemaal goed heeft gelezen 😉
Dees · 19 december 2005 op 12:46
Kinderen als slachtoffer van hun ouders is wel een thema dat je ligt. Ook ik vond je verhaal wel ok, als momentopname en sfeertekening. Hoewel het shockeffect niet helemaal op volle sterkte was, maar waar dat precies aan ligt weet ik ook niet…
Troy · 19 december 2005 op 13:14
@Shitonya: thanks voor de uitleg. Ik zie nu dat ik ik over een zin heen heb gelezen. Neemt nog steeds niet weg dat ik het verhaal “iets” vind missen, maar wie ben ik?
Kees Schilder · 19 december 2005 op 15:11
[quote]. Er zit niet echt een verband of logica in de verhaallijn. [/quote]
Troy: off all people zou jij toch moeten weten dat je de column van Shit moet ervaren.
Ik vind het bloedsterk geschreven en de uitleg via een reactie was niet nodig geweest.Ik kon het zo ook wel volgen
Mosje · 19 december 2005 op 20:26
Ik vind het stukje wel wat hebben. Al dat gedoe met Sint en Kerst. Een knal door de kop van je huisgenoten. Prima idee. Waarom zou het ook altijd een leuk cadeautje moeten wezen.
Shitonya · 20 december 2005 op 10:56
Hehehe Mosje 😀
“iets” missen…wie weet heb je gelijk, maar ik denk ook dat niemand hier weet “wat” het precies miste