Rooksignaal

Een schijnbaar willekeurig gedicht, waarvan de auteur mij is ontschoten, zingt de laatste tijd steeds vaker door het hoofd van een bijna verworden paria.
“Maar lieve man je rookt teveel, dat moest je toch eens laten”,
zo zegt de vrouw,”geloof je me niet, je laat me steeds maar praten”.
“Ach wat”, zegt hij, “zie eens oom Piet, kras roker in al zijn dagen,
en die toch flink zijn jarental van zeventig blijft dragen” .
“Maar man”, zegt zij, “dat maakt mijn mening volstrekt niet twijfelachtig.
Ik denk als hij niet had gerookt dan was hij nu al tachtig”.
Was het omdat ik de boodschap van dit gedicht nog niet begreep toen ik dit op de lagere school uit mijn hoofd moest leren om het voor de klas voor te dragen en uiteindelijk toch ben gaan roken? Ik herinner het me als de dag van gisteren, zomer 1986. Bij hoog en bij laag beweerde ik tegen een vriendje dat ik nooit zou gaan roken. Dit omdat ik een geweldige hekel had aan de gewoonte van mijn vader, die ’s morgens vroeg ook op het kleinste kamertje rookte. Heerlijk wakker worden was dat. Naar adem snakkend op het toilet, als ik mijn eerste plas voor de dag deed. Toen wist ik nog niet dat je nooit nooit moest zeggen. In de herfst datzelfde jaar nog was dat standpunt volledig in rook opgegaan. Tijdens een logeerpartij bij datzelfde vriendje ontmoette ik ook weer oude klasgenoten die ik sinds mijn verhuizing niet meer had gezien. Iedereen rookte stoer op het schoolplein waar ze iedere avond ‘onschuldig’ rondhingen. Hier kon ik natuurlijk niet voor onderdoen. En zo eindigde voor mij een logeerpartij. Een illusie armer maar een kiem van een verslaving rijker, die al snel als een onkruid weelderig woekerde.

Natuurlijk zijn er ook pogingen geweest om te stoppen. Het begon al toen ik de teleurstelling op het gezicht van mijn vader las, toen hij ontdekte dat ook ik dezelfde fout had gemaakt dan hij in het verleden. Zijn teleurstelling op deze ontdekking, naar mijn overtuiging de enige goede reactie, heeft een diepe, beschaamde indruk achtergelaten bij mij. Het is doodzonde dat dit uiteindelijk niet heeft geleid tot het gewenste resultaat. Vaak zat, zijn er ook van die momenten dat ik denk, waarom rook ik eigenlijk? Dan weet ik het een aantal dagen rookarm tot rookvrij te houden totdat de vraag in mij rijst waarom ik in godsnaam probeer te stoppen.

Nu rook ik als een schoorsteen. Ik steek bijna de ene na de andere peuk op als ik inspiratieloos naar mijn scherm zit te staren. Ik heb nicotinevlekken op mijn vingers die zelfs na een half uur boenen nog niet verdwijnen. Ik word ’s morgens hoestend en proestend wakker en is een sjaffie de enige remedie om dit hoesten een beetje te temperen. Daarbij is mijn conditie die van een hoogbejaarde en zijn mijn longen minstens zo zwart als de gedachten die ik soms heb. En het trieste van dit alles is, dat het me eigenlijk ook niets interesseert.

Mentaal slap als ik ben, onderneem ik geen pogingen meer om te stoppen. Respect voor diegenen die deze mentale kracht wel hebben en het lukt. Ontmoedigingsbeleid ten spijt ben ik, door de accijns, een grote sponsor geworden van het onderzoek naar kankerbestrijding en mag ik buiten blauwbekken of erger nog neem ik plaats in een daarvoor speciaal aangelegde glazen doos waar ik, als een met uitsterven bedreigd diersoort, mag toegeven aan mijn verslaving. Op deze momenten voel ik me echt de sigaar.