Ruziënde eiken

Gris mich nich. Dat ik dit moet meemaken op de eerste boomklopdag in april. Typisch een gevalletje van weersomslag. Ach, april doet wat ie wil. Niets zo vervelend als ruziënde eiken in het bos. Wat gaan ze hard tegen elkaar te keer. Ze overstemmen zelfs het geluid van het stalen ros van de zwarte ridder. Zonder zijn gehoor weet de zwarte duivel zich geen weg. En hij weet het, de witte wieven liggen op de loer. Om hem een poets te bakken. De zwarte ridder schuwt witte poetsdoeken. Daarom scheurt ie gauw verder. Hij laat zwarte wolkenrafels achter in de donkere avondmist. De eiken hebben het druk met elkaar. Hun roddels ratelen door het bos. Ze hebben het gemunt op de populaire populieren. Niets ontgaat de populieren. Zij vangen roddels in hun singels. Laat de wind maar door hun takken blazen. Wanneer de lucht gezuiverd is van zwangere geruchten houden de eiken zich eindelijk koest. De rust keert langzaam weer in het bos. Gelukkig zonder tussenkomst van witte wieven dit keer. Raakhout komt uit zijn hol gekropen en neemt een frisse duik in zijn paddenpoel. Hij maakt zich op voor de nacht. De lente hangt in de lucht. Wellicht gaat hij vanavond scoren. Mijn boomklopdag heeft mij niets nieuws gebracht. Ach ja, geen nieuws is goed nieuws. Dat geldt zeer zeker ook in het bomenrijk.