Sadista en de Letterdoos

Zes jaar was ik en op weg van school naar huis. In tranen na een zoveelste aanvaring met de juf. Ik nam een besluit: ik zou zelf juf worden en dan zou ik mijn eigen juf als leerling in de klas hebben en haar veel straf geven. Dat kon, want de juf zou van groot naar klein groeien en niet andersom. Een gemeen mens was het. Ze had het altijd op mij gemunt en schreeuwde en sloeg er op los, waarbij het schuim soms op haar mond stond. We hadden letterdozen en het gebeurde nogal eens, dat ze mijn letterdoos ‘per ongeluk’ van de tafel stootte en me beval al die lettertjes op te rapen en weer op de goede plaats in het doosje te leggen. Zonder voorbeeld. Als het fout was dan zwaaide er wat. Hoe ik ook mijn best deed, er lag altijd wel een stapeltje letters verkeerd en dan begon ze tegen me tekeer te gaan en te slaan, of ze sleurde me aan mij oor de klas uit linia recta richting kolenhok. En ooit ging zelfs de lat erover. Waarover? Over mijn blote billen. Voor de klas!

Op mijn veertigste verjaardag studeerde ik af als juf. Het doel dat ik stelde als klein opdondertje had ik dan toch bereikt na vele omzwervingen. Niet dat ik me dat op dat moment bewust was dat ik me dat ooit had voorgenomen, maar het schoot me een paar jaar geleden te binnen, inclusief de straffen die ik voor mijn toenmalige juf had bedacht.

Reden was, dat er bij mijn oom een oud vrouwtje in de winkel was geweest in een dorpje hier vlakbij. Dezelfde naam, dezelfde branche als onze winkel destijds. Eerst deed ze of ze iets wilde kopen, maar al snel kwam de aap uit de mouw. Ze vroeg of hij mij kende en noemde mijn naam. Ja, hij kende mij. Het vrouwtje vroeg mijn oom of hij mij haar excuus wilde aanbieden omdat ze me vroeger zoveel onterechte straf had gegeven. Het was al ruim 40 jaar geleden, maar ze zat ermee en ze wilde het goed maken.
Ze was mesjoche als een deur en had een begeleider bij zich, die toelichtte, dat ze al meer dan 30 jaar in een psychiatrische inrichting zat en vaak mijn naam noemde de laatste tijd. Bizar.

Juffrouw Sadista, ik heb vele nachtmerries van je gehad als kind. Nu ik volwassen ben snap ik, dat je in die tijd al psychiatrisch patiënt moet zijn geweest, zonder dat iemand het in de gaten had. Ik wil je via deze weg toch even laten weten, dat ik je excuus inmiddels heb aanvaard. Wees niet bang; ik heb er geen trauma’s aan overgehouden. Jij wel kennelijk – ach arme – en dat vind ik eigenlijk wel straf genoeg.