Samenwonen: Worstelen

Ik kom thuis van de post. Brieven in de bus gooien, verschrikkelijk stom werk. Ik lunch, neem een lekkere warme douche en zet me moe achter de computer. Verder aan mijn langzaam vorderende speelfilm schrijven. Liever niet mijn hele leven boze mensen achter me aan krijgen omdat ik de brieven in de verkeerde brievenbus gooi. Ik zit nog niet of de telefoon gaat. Nienke. Ze staat langs de kant van de weg met autopech, gestrand op weg naar een vergadering. De ANWB heeft ze al gebeld. We hopen dat het meevalt. We houden contact.
Nadat ik twee uur heb geschreven houd ik het voor gezien. De scène die ik vandaag wilde schrijven is niet helemaal af, maar meer zit er niet in vandaag.
Ik bel Nienke. De wegenwacht komt net aangereden. Ze belt terug. Op de valreep beloof ik boodschappen te doen.
Boodschappen doen dus. Gisteren hebben we de lang verwachte belastingcenten teruggekregen en Nienke heeft pech dus ik besluit naar de lekkere slager te gaan. De dure. Ik slaag en keer terug met overheerlijk eten. Kalfsnogwat. Lekker en zo klaar, volgens de slager.
Als ik thuis ben bel ik Nienke weer op om te horen hoe het er voor staat. De wegenwachtman heeft gekeken. Het is niet goed. De motor is opgeblazen, de sleepdienst is gebeld.
Gelukkig hebben we feestelijk eten.
Wanneer Nienke ruim een uur later gaar thuiskomt is de tafel al gedekt.
Ik geef haar een zoen en beiden besluiten we dat het maar goed is dat haar niks is overkomen. Ze reed honderdentwintig in de linkerbaan toen de motor er ineens mee ophield. Het had slechter kunnen aflopen.
Ik schenk de wijn in en zet het eten op tafel. Op de goede afloop dan maar! Jammer dat de sleepdienst honderdvijfenzeventig euro kost, maar goed, daar is niks aan te doen. Als de 10-minuten film die ik samen met een producent en een regisseur heb ingeleverd wordt geselecteerd door de NPS hebben we drieduizend euro en kunnen we misschien een nieuwe auto kopen.
Proost!
We nemen een hap van het eten.
Lekker hè? Ze beaamt. Wat is het? Kalfsnogwat.
Mijn tweede hap zit nog niet in mijn keel of mijn mobiel gaat. Verdomme, we zitten net te eten! Ik kijk wie het is, zie dat het de producent is en neem op.
Zal je zien, komt het toch nog goed, zeg ik tegen Nienke.
Ik heb slecht nieuws, zegt de producent door de telefoon.
Even later staar ik zwaar teleurgesteld naar mijn eten. Niet dat we er op hadden gerekend maar dat mijn script afgewezen zou worden hadden we niet verwacht. Het verhaal is redelijk goed, al zeg ik het zelf, de producent heeft zijn sporen al verdiend en regisseur is talentvol te noemen.
Helaas, er waren betere. Vindt de NPS.
Het eten wil niet meer smaken.
Al een jaar heb ik geen kleding gekocht. Uitgaan doe ik niet meer wegens chronisch geldgebrek. Met de maand heb ik meer moeite om de eindjes aan elkaar vast te knopen.
De ontsnappingsroute uit een bestaan als tweederangs postbode wordt met elke afwijzing nauwer.
Godverdomme, zeg ik als ik na een tijdje mijn spraak langzaam terugkrijg, en ik kijk Nienke aan. Ik word hier schijtziek van, ik heb geen zin meer om te worstelen, zeg ik.
Ze kijkt me diep aan. Ik worstel graag verder met jou, zegt ze.
En een warm gevoel bekruipt me. Ik glimlach.
Al gebied de eerlijkheid te zeggen dat een traan weggeslikt moet worden.

Eppo Ford