Sara Kroos

Ik heb het idee alsof ik mijn maandelijkse vijfdaagse emotionele achtbaan in anderhalf uur beleef. Maar dit keer zijn het niet de hormonen die alle kanten op schieten, maar jouw grappen. En zijn het niet mijn eierstokken die rammelen,  maar de stoelen voor me. Met mensen die, net zoals ik, met hun handen geklemd van het lachen, stampend van frustratie over alles wat beter, anders of niet (zo) kon zijn en hun  hoofd-de-andere-kant-op-draaiend van herkenning. Met haar persoonlijke liedjes raakt ze niet alleen, maar zét ze ook de toon over haar beklommen, onder doorgelopen ladders. Over hoe ze soms stabiel stond/was of misgreep en haar evenwicht verloor om weer onder/vooraf aan te/moest beginnen.

Ik zit samen met mijn vader naar Van Jewelste, een voorstelling van Sara Kroos in de schouwburg in Venray te kijken. Een levenslustig(e), blond gekrulde, muzikale, blauw geoogde, ongegeneerde, breed gebarende, humoristische lekker uhhh… TOP  wijf. Nee, het is platonische liefde. Wat jammer nou dat ze geen man, tien jaar jonger, hetero seksueel, vrijgezel, ongehuwd is….

Als een kanon schiet ze niet, maar kaatst ze in plaats van kanonskogels skippyballen de zaal in. Kaatsend door de herkenning en wederzijdse glimlach. Ballen omdat de ronde vorm mooi in contrast staat met alle mensen die inmiddels plat liggen (van het lachen of van de vermoeidheid van de lange werkdag)  en  de ballen de hele dag boven het hoofd hebben houden. Een skippybal omdat het net lijkt alsof ze als iemand zonder ADHD drie potten medikinet heeft ingeslikt, waar je niet rustig, (zoals mensen met ADHD die medikinet slikken) maar juist heel druk van wordt.

Hoewel ze met haar harde grappen, chronische goedgemutstheid, grove bewegingen en warme persoonlijkheid zich (bijna) op het middelpunt van het toneel en in haar leven begeeft, blijf je de schemering zien die op een of andere manier om haar heen blijft cirkelen en achtervolgen.  Ik weet niet waarom. Ze heeft alles. Een leuke vrouw, veel vrienden, een dochter die ze, hoewel ze haar niet zelf heeft gebaard, toch als haar dochter ziet en behandeld en een podium om dat allemaal mee te delen. Wat wil je nog meer, zou je zeggen?

Thuis gekomen tik ik uit nieuwsgierigheid haar naam bij google in.  Seksueel misbruikt door haar  oom, hallucinaties, zelfmoordpoging, depressief… Ik schrik me kapot! Ik voelde intuïtief wel aan dat ik met een zware-rugzak-vrouw te maken had, maar dat die rugzak zo zwaar was dat ze de inhoud de inhoud niet meer langer kon dragen en  zich als tiener met rugzak en al van het leven heeft proberen te beroven…. Dat zag ik niet aankomen.

Misschien was haar lijfspreuk: “Durf zonder vooroordelen naar anderen te kijken” nu wel toepasselijk. Ik weet namelijk niet of ik, als ik wist van haar problematische jeugd ik met andere ogen naar haar had gekeken.  Ik zie niet alleen een getraumatiseerde en onteerde, maar ook een gepassioneerde, in anderen mensen en het leven geïnteresseerde, begeerde vrouw. En Sara, dat zal ondanks dat je “anders” bent hopelijk altijd hetzelfde blijven.