Satyr

Op zaterdag 22 augustus 2015 publiceerde De StreekSteek in de rubriek Psychologie van de Zandgrond een boeiende bijdrage van zelfstandig prakkiserend psycholoog Dr. Mr. Ing. Abel Jongkind s.s.t.t. met als thema ‘vervelende herkenbaarheid’. Al eeuwenlang wordt het door mensen als onaangenaam ervaren zodra stereotype karakteristieken van de groep waarmee ze zich associëren, worden uitvergroot. Door er geen lering uit te trekken wordt flatscreen ineens 3D. Als ik christen was, zou ik het ook niet leuk vinden als mijn over het graf heen regerende veilige levensbasis zou worden vergeleken met, bijvoorbeeld, de Aldi. Terwijl die vergelijking zeer treffend is. Het grootste filiaalbedrijf ter wereld is door een twist tussen twee broers uit hetzelfde nest in twee stukken opgedeeld. Eén broer expandeert nu richting de nog reclamegevoelige Latijnse blingbling werelddelen terwijl de ander het gebied van zijn broer met prikacties penetreert. Vluchten in de kunst helpt ook niet. De expressiekracht van kunst is eerlijkheid. Het tragische verhaal van Pierrot en Colombine lijkt wel heel romantisch maar als het je zelf overkomt, is de werkelijkheid een stuk cynischer. De grenzen zijn vaag. In Tussen Kunst en Kitsch zag ik de nette oudheidkundige mevrouw Zilverberg besmuikt de vondst van een stel Rode Zee All Inclusive Avonturiers in ontvangst nemen: een satyr compleet met ithyphallos. Opgegraven in een souvenirshop. Het gebrek aan relativeringzin houdt mensen gevangen door hun kerk, achter hun masker of in oude fantasieën. Ondertussen is de Derde Wereldoorlog al begonnen. Menige wereldbrand vindt zijn oorsprong immers in een Zwarte Pieten discussie.

29 augustus 2015  #BinnenDoorDenken