Schaduwmonsters

Daar zit ik dan, filosoferend op mijn steen. Een domme steen. Zeker geen steen der wijzen. Heerlijk is het, om zo maar wat voor mij uit te murmelen. Lekker in de volle zon. Mijn genot is alleen van korte duur. Dat komt omdat de schaduwen van de bomen en blaadjes zich angstaanjagend aftekenen als vreemde monsters op de grond. Ik trek mijn voeten snel terug als de schaduwmonsters zich groeperen rondom mijn jubelende tenen. De schrik zit er al goed in. Soms lijken de schaduwmonsters op portretten van mensen die ik ooit ontmoet heb in mijn bos. Nee, ik zie geen spoken. Het lijken voor mij portretten van vlees en bloed, in zwart en wit en soms in gelig oker opgetekend. Dat laatste vooral in de herfst. Ik geef de schaduwmonsters altijd onmiddelijk een naam. Dat maakt het voor mij wat makkelijker om ze te accepteren. Ik geef mijn angsten, ieder afzonderlijk, een gezicht. Chaos, Erebus, Nyx, Tartaros, Hybris, Chronos, Apate, Nemisis, Clotho, Lachesis, Atropos, wat zijn ze weer met velen. Gris mich nich! De schaduwmonsters zoeken al snel contact. Ze vervlechten zich tot een groot labyrinth van donkerte. Nog even en al het licht wordt uitgesloten. Dat mag niet gebeuren. Hartje zomer kan geen donkerte dulden. Gelukkig is daar mijn favoriete Griekse god die redding brengt. Pan. In een flitsend pak komt hij al fluitend aangevlogen. In een mum van tijd worden alle schaduwmonsters en waanbeelden uit mijn hersenen weggewassen en uitgekookt. Ze krijgen de deksel op hun neus, de schurken. De avondzon geeft me als troost een paar vette knipogen. Schitterend. Een plek onder de zon, zomaar op een steen, wat kan een mens zich nog meer wensen?