Schatzebout

Als je hoort dat je zomaar je nummer aan iemand hebt gegeven, de huiskat je huis heeft ondergekotst, als je ziet dat je een niet te plaatsen handwond hebt en als je hoort dat je hebt zitten rond springen als een dolle poedel met een vlooiencirsus, snap je achteraf gezien wel dat je iets teveel alcohol in je lichaam hebt gestopt. De zwarte gaten voelen groter en de levensmoeheid is even op vakantie. Misschien bevind mijn wisselende depressie zich wel in de hemel. Die roze engeltjes kunnen wel wat donkere wolken gebruiken ter afwisseling. En voldoende dropshots, want ja, alles moet natuurlijk wel zo donker zijn als mijn altijd even zonnige stemming. Ik heb het helemaal niet zo op dropshots. Alsof je een zak drop in de mixer hebt gegooid en dat naar binnen giet. Je smaakt totaal geen alcohol, enkel in je verbeelding. In je verbeelding kun je immers alles proeven, ruiken, voelen, lezen, zien, neuken, doen, laten en verlaten. Die dingen kun je overigens ook in het echt, maar nooit in die specifieke volgorde. Alsof dingen of mensen zich ooit wel aan een bepaalde volgorde houden. Volgordes bestaan enkel in dwangneuroses. En zelfs daar bestaan ze eigenlijk niet.

Ik heb besloten om mijn pony nog even te houden. Ze vraagt immers om geen hooit, worteltje of schop voor haar kont. Nee, een tweede knipbeurtje is genoeg voor mijn schatzebout. Jawel schatzebout. Schattebout bestaat vandaag even niet meer. Men beweert dat mijn pony mij hartstikke leuk staat. Ik zie haar liever liggen, maar wie ben ik? Slechts een schim van mijn gedachten en een slaaf van mijn schatzebout. Daarom bewaar ik haar nog even. Daarna mag zij mijn wolk kleurige ogen weer voorzien van de nodige gordijnen en mag ze mij weer beschermen voor het vreselijke menselijke uitzicht van de wereld.

Hoe gaat mijn leven vandaag de dag? Moe, moe, verschrikkelijk levensmoe, maar ik hou de vaart erin. Ik zweef in gedachte over de wereld heen, maar het voelt alsof ik eronder lig. De wereld is rond en dat kan ik bevestigen, want het voelt inderdaad alsof ik constant in cirkels wandel. Ik ben een veertje, maar voel me een aangespoelde orka. Maak sushi van mij en eet mij op. Als ik smaakvol ben, vertel het dan voort. Moet je van me walgen, spring dan van een hoge rots. Mensen die van dingen kunnen walgen kun je gerust overbodig noemen. Het leven is overbodig zolang je geen mensen kent die jij nodig hebt om het leven niet meer overbodig te vinden.