Ze stond af te drogen, haar broer en zijn riendin en dochter hadden meegegeten en zaten nu gezellig met een toetje nog aan tafel. Als door een wesp gestoken, hoort zij haar broer zeggen dat hij de kleine meid van zijn vriendin wel even naar bed zal brengen. Als versteend staat zij met de theedoek in haar handen, het kopje ligt in stukken op de grond. Als in een waas hoort ze zeggen dat de vriendin dat heel lief zou vinden van hem, dan zet zij ondertussen een kopje koffie voor iedereen. Ze kan het niet helpen, maar het flitst door haar hoofd, dat ze nog niet weet hoe lief haar vriend kan zijn voor kinderen. Ze herpakt zichzelf, pakt de scherven van het kopje van de vloer en bedenkt dat als ze het kopje zou lijmen, de breuk in het kopje zou staan, voor haar gevoelens voor haar broer,
gelijmd, maar duidelijk zichtbaar voor iemand die weet dat het ooit gebroken is geweest.

Met een zucht gooit ze het kopje in de rullenbak, ondertussen haar gedachten ordenend. “Kom op, hij is oud nu en veel wijzer, hij doet dat soort dingen niet meer”, zo probeert ze zichzelf gerust te stellen. “Nee, gilt haar gevoel, het meisje is net zo oud als jij was, drie bijna vier jaar, kom op Anne, grijp in.” Haar gedachten dwalen terug, naar hoe het begon.

Ze was drie a vier jaar, een nakomertje in een groot gezin. Ze was gek op haar grote broers en zussen, allemaal al getrouwd maar ze kwamen regelmatig nog bij haar vader en moeder thuis en dan was het altijd enorm gezellig. Er werd gelachen, gedronken, er werd gediscussieerd. Ze voelde zich dan geborgen. Vaak zat ze bij een van hen op schoot, te luisteren naar de gesprekken.
Op een dag, waren ze weer allemaal thuis en ze wurmde zich bij haar grote broer op schoot. Haar broer aaide haar over haar bol en gaf haar een knipoog. Ze probeerde heel stil te zijn, want
ze wist dat als haar moeder in de gaten had dat ze er bij zat, ze naar buiten zou worden gestuurd met de woorden “Anne, ga jij lekker buiten spelen meisje?”en tegen de rest zou ze zeggen “Ander onderwerp jongens, te veel dak op het huis.”

Ze wilde net een chocolaatje pakken uit het schaaltje wat op tafel stond, toen ze de handen van haar broer onder de tafel over haar benen voelde wrijven, hij ging verzitten en op hetzelfde moment, zaten zijn handen in haar broekje. Als verstijfd bleef ze zitten. Wat deed hij nou? Dit kon toch niet? Ze durfde zich niet te bewegen en achteraf weet ze niet hoe lang ze zo gezeten heeft. maar op een gegeven moment vond ze de kracht om van zijn schoot af te springen en naar haar kamertje te rennen, blij dat ze had kunnen ontsnappen. Wat ze toen nog niet wist, dat dit jaren en jaren zou doorgaan. Vaak met de woorden “Als mensen van elkaar houden, doen ze zulke dingen bij elkaar en als jij dat niet wilt, dan weet ik dat jij niet van mij houdt.” Iedere gelegenheid greep hij aan om dit soort handelingen bij haar te doen, ze durfde niet meer alleen thuis te zijn, want stel je voor dat haar broer dan op visite kwam. Ze durfde al helemaal niet op de uitnodiging van haar schoonzus in te gaan om bij hun te komen logeren. Ook kon ze het niet aan haar ouders vertellen, want zo zei haar broer, hij deed haar toch niet alleen maar pijn?

Ze zal een jaar of 14 zijn geweest, toen ze eindelijk tegen hem durfde te zeggen dat hij met zijn gore poten van haar moest afblijven. Haar werkelijke gevoelens verstopt achter een masker van puberale wijsheid. “Als je nu nog één keer aan me zit, vertel ik het tegen papa en mama.” Ze wist niet of hij haar serieus nam, maar hij deinsde na haar uitval wel terug. Het gekke is, dat ze achteraf niet meer weet of hij naar haar heeft geluisterd of hij haar inderdaad met rust gelaten heeft na die riedel, het enige wat ze wel weet is dat het uiteindelijk is gestopt.

Ze dwingt zichzelf terug te keren naar het heden, het nu! Ze zet de rest van de afwas weg en bedenkt dat ze moeilijk tegen zijn vriendin kan zeggen dat haar vriend een pedofiel is, of in
ieder geval pedofiele neigingen heeft of als je het helemaal mooi wilt formuleren dat hij zijn liefde voor meisjes of vrouwen op een wel heel bizarre wijze wilt laten blijken.
Al haar haren stonden overeind, haar gevoel schreeuwde dat het gevaarlijk was, dat het weer zou gebeuren, dat ze in moest grijpen. Ze kijkt op de klok, vijf minuten verstreken, nadat hij de slaapkamer in is verdwenen met het meisje. Ze neemt een besluit, rent bijna naar de slaapkamer en met een klap, gooit ze de deur open. Zag ze nou net dat hij zijn handen onder het dekbed weg trok? Ze wist het niet, het ging ook allemaal zo snel. Ze keek hem aan, haar ogen spuwden vuur, ze hoefde niets meer te zeggen. Met zijn ogen op de grond gericht, liep hij de kamer uit, haar leven uit.


9 reacties

Neuskleuter · 21 september 2008 op 17:50

Een heel heftig verhaal, waarbij de spanning tussen het heden en verleden elkaar goed aanvult. Ik hoop dat het fictie is, maar de beschrijving is heel sterk. Al vraag ik me wel af hoe het met die dochter verder zal gaan, aangezien hij uit het leven van de hoofdpersoon verdwijnt. Zal ze het zijn vriendin durven te vertellen, zodat zij gewaarschuwd is? Het einde blijft die spanning houden, waardoor er toch nog een nare nasmaak is aan je verhaal.

Het is wel jammer dat er een paar slordigheidsfoutjes in je stuk zitten. Ik spotte twee keer een vergeten eerste letter van een woord. Je gebruikt ook erg veel komma’s die soms niet nodig zijn. Misschien kan je zinnen iets meer splitsen, met een punt ertussen? Of probeer de zin eens te lezen zonder die komma ertussen. Soms gaat dat prima, soms staat het er terecht.

Ik heb me echter niet genoeg gestoord aan de kleine foutjes, want je verhaal hield me teveel bezig. Goed geschreven.

lisa-marie · 21 september 2008 op 22:03

Heftig!
Ook op zo’n manier geschreven dat ik erin mee genomen werd.

Mup · 22 september 2008 op 12:14

Pittig, heftig, aangrijpend. Eens met mijn vorgangers,

Groet Mup.

Dees · 22 september 2008 op 20:42

Bijna te. Eigenlijk wil ik het niet lezen, niet zo, als stukje op een site. Maar waarom dat zo is kan ik niet helemaal uitleggen, kan er niet helemaal de vinger op leggen….

pepe · 23 september 2008 op 07:48

Heftig verhaal zeg.

Verder ben ik het eens met Neuskleuter.

Bitchy · 23 september 2008 op 10:20

@Neuskleuter Ik weet dat het mijn gewoonte is vrij lange zinnen te maken en echt ik doe mijn best om het niet te doen, maar soms glippen de lange zinnen en de bijbehorende komma’s zo uit mijn vingers. De twee letters die je mist, dom! Ik was aan het kopieren en plakken en zag dat er hele witte stukken stonden, keurig alles gedelete, heb dus twee eerste letters meegenomen. Zal de volgende keer eerst maar eens voorbeeld bekijken voordat ik het instuur.

Je nare nasmaak kan ik wegnemen door je te vertellen dat de relatie tussen de broer van de hoofdpersoon en zijn vriendin, redelijk snel daarna is beeindigd. Het is dus geen fictie, helaas.

@Lisa Marie, Mup en Pepe Inderdaad heftig, ook om het te schrijven. Ik wilde er mee aangeven dat je soms als volwassene in feite niet weet wat te doen in zulke situaties. De hoofdpersoon stond voor een hele moeilijke beslissing. De wereld inlichten of het weer laten gebeuren. Ze koos uiteindelijk voor een tussenweg die in feite niet bestond.

@Dees Waar zou je het dan willen lezen? Er blijkt nog zo’n taboe op te rusten en er zijn nog zoveel kinderen en volwassenen die met deze rugzak moeten leven, dat het eigenlijk van de gekke is. Ik denk dat openbreken en er over praten voor veel kinderen in deze situatie het makkelijker wordt gemaakt om het aan een vertrouwenspersoon te vertellen.

Dank jullie wel!

Mien · 23 september 2008 op 13:25

Gegrepen door verhaal. Moedige column.

Ach ja en dan die speelfouten.
Waarschijnlijk in alle moties een eetje vergeten, toch!?

Ik vind rullenbak overigens een heel mooi woord.
Riendinnen ook trouwens.

Mien Eactie

Dees · 23 september 2008 op 13:55

Hee, ik weet het niet, in een boek, een papieren tijdschrift, zoiets, ik vind dit medium daarvoor te vluchtig, denk ik. Het staat er en een dag later is het al weg. Dit is ook een site voor columns, niet dat iemand zich daar aan houdt, maar wat je hier beschrijft is een life-event dat zijn weerga niet kent. Daarom hoort het hier voor mijn gevoel net niet thuis en vind ik het hier te confronterend, kil en alleen staan. Zoiets.

Maar het is meer een gevoel, dan een echt onderbouwde mening.

pally · 23 september 2008 op 16:11

Het is goed beschreven, Bitchy, dit waargebeurde en gruwelijke. Maar misschien omdat je het zo beschrijft, geen enkele afstand creeert en geen enkele vertaalslag maakt, is het te heftig geworden. Ik heb een beetje het gevoel dat ik iets lees wat niet voor mij bedoeld is. Alsof ik stiekem iemands dagboek openmaak…

groet van Pally

Geef een reactie

Avatar plaatshouder