Scheve schaats

Met het hekwerk zwaar in mijn gezicht gedrukt kijk ik quasi nonchalant naar de dieren in ons park. Afgelopen lente heeft er een ware hertenbabyboom plaatsgevonden. Het jonge grut staat me nu, tussen bruinend blad, brutaal aan te kijken. ‘Komt er nog wat?’ zegt hun, op mijn hand rustende, blik. ‘Donder op’, dreigen mijn ogen.

“Mam, ga je mee?” Met mijn handen krampachtig door de afrastering gevlochten kijk ik voorzichtig op. Aarzelend laat ik één hand los. Heb ik werkelijk geroepen dat ik de beste rolschaatser op school was vroeger? En dat je het, net als fietsen, nooit verleert? De grond onder mij beweegt gevaarlijk.

“Nog even, Marie.”

Ik probeer los te gaan staan. Mijn éne been rolt ongecontroleerd weg van me. Tot mijn schrik wil het andere ook meerollen. Wild zwaaiend met mijn armen probeer ik niet te vallen. Dit keer heb ik geluk.
“Kom op, mam, je kúnt het!” Marie imiteert mijn beste peptalk.
“Natuurlijk kan ik het.”

Eén slag, twee slagen en ik rijd weer. Vijftig meter verderop staat mijn dochter al een hondje te aaien.
“Dat kun jij snel,” moedert ze als ik haar inhaal. “Heb je de zon al gezien? Hij schijnt zo mooi in het water.”
Het enige dat mij interesseert is het asfalt onder me en mijn grootste angst is dat ik het van héél dichtbij mag bewonderen.
“Ja, prachtig, meisje,” lieg ik zonder aarzeling.

Een man met een hond komt ons tegemoet lopen. ‘Bewegend object’.
“Raak me niet aan!” krijs ik al van verre, “houd die hond uit mijn buurt.”
Alleen al bij het idee wat er eventueel kan gebeuren, raak ik uit evenwicht. Marie kijkt me verwijtend aan.
“Iedereen lacht je uit. Echt heel erg voor schut.”
“Maar ik doe het wel, en dat kan niet iedereen zeggen,” roep ik, een heuveltje afrazend. Trots kijk ik achterom. Dat ging echt snel en ik ben niet gevallen. Zelfverzekerd rijd ik door.

“Het gaat steeds beter met je. Knap, hoor.” Inmiddels kan ik Marie wel wat aandoen met haar stomme aanmoedigingen. Ik wil gewoon heel thuiskomen en meer niet. Nog één recht stuk en dan zijn we weer bij de dieren. Ik manoevreer over bobbels, zigzag langs putjes en ontwijk wandelaars.
“Mam?”
“Noem mij maar Superskate-mam!” roep ik overmoedig.
“Ga je niet te….”

Het hek van het dierenpark drukt ruitjes in mijn gezicht. Zwart-wit beelden van kinderen die al de hoek om zijn, terwijl ik nog van ons tuinpad probeer te rolschaatsen, drukken echter pijnlijker in mijn hoofd.
“…Hard?”