Schijterd

“Je wordt ouder, papa” echoot steeds vaker door mijn hoofd. Verlies van hoofdhaar was ooit het eerste signaal. Inmiddels ben ik gevorderd tot de selecte groep die een uitnodiging ontvangt voor deelname aan het Bevolkingsonderzoek darmkanker. Natuurlijk juich ik dat onderzoek toe: we moeten de achterbakse sluipmoordenaars voor zijn! Zo’n twee weken na de persoonlijke invitatie valt een type envelop in de bus waaraan de hele straat kan zien dat ik erbij hoor. De bedoeling is dat ik de bijgesloten “prik met het geribbelde staafje” op vier verschillende plaatsen in een verse hoop excrement steek en deze terugstuur in de portvrije retourenvelop. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Verontreiniging met andere stoffen die zich in het gemak bevinden moet vermeden worden. We hebben gelukkig geen Amerikaans toilet, zo’n plonzend zwembad, maar het zal nog een hele toer worden het onderwerp van studie droog te houden. De mogelijke modi operandi afwegende, schiet mij een scene uit Pasolini’s “Salò of de 120 dagen van Sodom” te binnen. In huis vind ik geen po. En er een bord uit het trouwservies onder houden gaat me weer wat ver. Ik vind het al een aanslag op de persoonlijke properheid dat tussen het daadwerkelijke veldonderzoek en het moment van deponeren in de PostNL brievenbus, het geoogste onderzoeksmateriaal in de koelkast bewaard moet worden. Ik post de poep in een buurt waar ze me niet kennen. Nu wachten op de uitslag. Zonder directe aanleiding maakt zich een gezonde spanning van mij meester. In zeven kleuren.

20 mei 2017