Schipbreuk

[i]“Cor en Coby trekken naar elkaar toe.”[/i] Een mededeling die gisteren niet gelijk als een bom insloeg maar wel als een zuur mijn gemoed aanvrat en tevens prompt een nieuw gedicht deed ontwaken. Wel apart, want ik mag Cor graag. En hij is lange tijd alleen geweest, nadat hij gescheiden was – een scheiding die niet zíjn keus was.
Nee, de kick-back zit hem in Coby. Blonde Coby met de mooie ogen. Twee keer heb ik haar mee uitgevraagd en twee keer zei ze nee. Drie keer vragen doe ik niet want dat is zinloos. Ik heb al zestien jaar verspild met wachten en hopen dat een vrouw mij leuk zou vinden en na de scheiding heb ik wel geleerd dat als het er niet is, de kans dat het er wel gaat komen uiterst gering is. Ik wacht dus niet meer op een vrouw.

Daarmee is het gevoel wat je voor een vrouw kunt hebben nog niet netjes opgeslagen in een doos en verscheept naar het archief van voorbije illusies, nee, het blijft nog sudderen en steekt ongevraagd de kop weer op wanneer je zo’n zin uitgesproken hoort. [i]“Ze trekt naar Cor toe”[/i] Ik hoor het mijn lesbisch ex-vriendinnetje nog zeggen gisteren. “Vandaar dat je de laatste tijd zo zó was.” voegt ze eraan toe.
[i]“Nee hoor, ik heb daar geen last van.”[/i] antwoord ik technisch gezien correct. Gevoelsmatig werkt dat dan weer anders. Het is die vermaledijde hoop, die blijkt ergens in mijn vooronder toch nog een goed verborgen nest te hebben gebouwd.
En door dat ene gaatje in de plankieren siepelt het bittere water van teleurstelling mijn gestel weer binnen en moet ik het weer buiten zien te hozen. Fijn.

Ik ben een dromer, ik kan er ondanks driftig proberen niet zoveel aan doen. Coby vind ik al jaren heel leuk, veel leuker dan verstandig is. En nu moet ik machteloos toezien hoe dat dromenbootje in teleurstelling schipbreuk lijdt op het onverbiddelijke rif van realiteit.

‘t Is niet dat ik het ze het geluk niet gun, ik ben niet rancuneus of iet dergelijks. Ik gun haar al het geluk van de wereld en hem ook. Zoals ik al zei, ik mag ze beiden graag.
Nee, het is dat wrange besef dat er weer één hele leuke vrouw een ander boven mij verkiest en dát is de rots waarop mijn goede humeur gebroken wordt.
Misschien dat ik dat departement ooit nog goed weet te krijgen. Maar op momenten als deze, betwijfel ik het zeer…