Schrijven….heerlijk

Ik loop al enkele dagen rond met flarden van ideeën om eens een column te schrijven. Over wat weet ik niet precies. Plaats nemen achter het klavier en er aan beginnen heeft nog geen zin, het leid toch maar tot wat wezenloos voor me uitstaren en enkele losse pogingen om iets deftigs op het scherm te krijgen. Niets is bruikbaar en wordt genadeloos met de rechtermiddenvinger gedeletet. Plots, terwijl ik een pizza aan het klaarmaken ben, is het er. Op een tijdspanne van 7 minuten, de tijd dat de microgolfoven nodig heeft om via de “Crisp” stand de pizza van ijskoud naar knapperig heet te brengen, grabbel ik vlug naar pen en papier en noteer ik de ruggengraat van mijn schrijven. Ik weet wat ik kwijt wil, later zal ik aan de hand van het kleine scenariootje moeiteloos ellenlange teksten op het blad hameren, het feest kan dan beginnen.
Een bijkomend groot genoegen bij een dergelijke aanpak is dat er wel een script is maar dat er zich bij het schrijven wendingen voordoen waardoor zelfs ik het eindresultaat niet ken. Het niet weten waar dit me zal brengen bezorgt me steeds een aangenaam spanningsveld.

De column mag niet te lang zijn, niet te veel uitbreiden is de boodschap, mijn scenario kan me te ver doen afdwalen van de kern van dit schrijven. Welke kern?

Ofwel maak ik er een zwaar actueel onderwerp van dat bij machte is de column te dragen. Ogenschijnlijk is dit de gemakkelijkste methode bij het schrijven van een stukje. Het gebrek aan talent wordt moeiteloos opgevangen door de met rake bewoordingen omschreven situaties en-of personen. Het blijft niet altijd leuk en boeiend en vraagt om voldoende kennis en interesse van de lezer over het punt waarover de schrijver zijn opvatting wil ventileren.
De keuze van het onderwerp en de persoonlijke visie van de schrijver kan voor onenigheid zorgen. Ergernis en twistpunten creëren mag maar is niet altijd de essentie van het schrijven.

Ofwel is er nauwelijks een onderwerp. Kleine dagdagelijkse gegevens worden op een speciale manier met passende bewoordingen onder de aandacht van de lezer gebracht waardoor er, als het goed is, een aangenaam leesbaar stukje op het scherm verschijnt.
Dit kan het best bewijs leveren van schrijverstalent, talent dat ik op Column X al vele keren, niet bedacht heb met positieve aanmoedigingen, talent dat zelfs onder de noemer kunst kan vallen, talent dat kunst wordt.

Na het voltooien van het schrijven is er hopelijk een werkstuk, waardig om niet weg geklikt te worden. Een tekst die nog enkele dagen mag blijven, die hier en daar voor verbetering vatbaar is, waar het vervangen van een woord nodig is, waar een kommaatje wonderen doet, waar een dt foutje de boel om zeep kan helpen.
Op zoek naar goedkeuring wordt hij voorgelezen aan vrouwlief die voldoende vertrouwen schenkt om er mee door te gaan. “Zit er afdoende aanvaardbare kwaliteit in dit schrijven om dit met de buitenwereld, lees Column X, te delen?” is nog steeds mijn vraag.

Afprinten is de volgende stap bij het tot stand brengen van mijn column.
Het lezen van een A4-tje is voor mij steeds anders dan via het scherm. Het papier zwerft enkele dagen door de huiskamer rond van de livingtafel naar het keukenaanrecht of de salontafel. Zeer belangrijk, op verschillende tijdstippen van de dag wordt het geschrevene nog eens doorgenomen, iedere keer komen kleine wijzigingen in de marge of tussen de regels terecht.

De zo verbeterde versie van het geschrevene wordt op de computer aangepast waardoor alles eindelijk klaar is voor verzending. ’t Voornaamste komt nog, enkele dagen nagelbijtend wachten op de reactie voor deze noeste arbeid!
Schrijven….heerlijk!!!!!

Schrijven, een spel met letters en woorden, meer is het niet, een wonder durf ik het noemen…..Met 26 tekens de eigen gedachte in vreemde hoofden brengen, niet wetende wat deze denken van mijn hersenkronkels.