Schrijven over niets

Het is Godverdomde hondenweer. Steeds wanneer ik een vinger naar buiten steek vallen de honden zo hard naar beneden dat ze mijn vingers één voor één breken. Ik typ daarom maar met mijn tenen. Maar het zal niet lang meer duren voordat de natte honden weer neerdalen en ook hen één voor één zullen breken of misschien wel tegelijkertijd met wat geluk. De zon schijnt, zelfs met die duistere lucht en zelfs met die vallende teven uit de lucht. Alsof de zon wil zeggen “achter elke wolk schijnt de zon”. Als dat zo zou zijn, zou er een geluk plaatsvinden na elk ongeluk. Dan zouden mannen de wc bril weer neerhalen voor hun vrouw en zouden er geen haarballen uit de lucht vallen maar zonnestralen. Geluk is niets meer dan het toeval van ongeluk. Regen is niets meer dan de tussenpersoon van zon en wolk. Cola light is niets meer dan de bemiddelaar tussen echte cola en hondenzeik.

Het is weer eens droog buiten, maar toch zeiken de mensen. Zo ook ik, wat mijn levensmotto is. Zeiken tot de laatste adem, zeiken totdat de blaas van de oneindige klaagmuur eindelijk geleegd is. Net zolang een vijand haten totdat de moord eindelijk gepleegd is. Maar eerst nog een slok cola. Echt cola met suiker die mijn verotte gebit nog meer aanvreet als maden een lijk sneller laten ontbinden in een grond van koeienmest. Mensen worden geboren uit de stank van moederkoek en eindigen ook weer in stank van dood gras en uitgescheten vlaaien.

Tot Shit