Schrijven

Hij kijkt nog eens naar het lege vel. Waarover zal ik ‘ns een mooi verhaal vertellen? Och waarom? Alles is toch al gezegd.

Hopeloze, gewelddadige, hartstochtelijke liefdes zijn in tal van prachtige boeken beschreven.
Het noodlot dat mensen treft in ziekte, ongeluk of gewoon door een samenloop van omstandigheden; het is allemaal oeverloos vaak gewikt en gewogen.
Het nut of de zinloosheid van lijden kan een mooi onderwerp zijn, maar ook daar staan hele boekenkasten van vol. Uitbuiting en zelfopoffering hebben briljante schrijvers tot even geniale boeken geinspireerd.
Moord en doodslag dan? De werkelijkheid heeft grotere monsters in mensengedaante voortgebracht dan de meest perverse fantasie voor mogelijk hield.

Het gewone leven bestaat niet. Iedereen heeft wel iets.
De onvermijdelijke dood van dierbaren als je tijd van leven hebt, bijvoorbeeld.
Al die keren dat de liefde onbeantwoord bleef of het gevecht om een wederzijdse genegenheid in stand te houden.
We kunnen helden zijn of lafaards. Meestal zijn we van alletwee een beetje.
Iedereen liegt wel eens en is door een leugen achterhaald.

We hebben zonder uitzondering last van hoogmoed, hebzucht, wellust, jaloezie, overdaad, wraakgevoelens en luiheid. Maar we zijn ook allemaal wijs, rechtvaardig, moedig, gelovig, hebben hoop, hebben onze naasten lief en weten ons te beheersen.

De mens is een groot eenpansgerecht van alles wat menselijk is. We slaan elkaar voor het minste of geringste de hersens in, steunen elkaar door dik en dun, nemen wildvreemden op in ons huis, gunnen elkaar het licht in de ogen niet, doen ons groter voor dan we zijn, laten anderen in hun waarde en denken dat we daarin uniek zijn.

En dat zijn we ook. Iedereen heeft zijn of haar verhaal te vertellen. Met eigen woorden. Hoewel alles al een keer is gezegd, is het nog nooit op mijn manier gezegd. We worstelen ermee.
Wie wil niet de schilder Bavink uit De Uitvreter van Nescio zijn? Hij die telkens weer probeert de ondergaande zon te vereeuwigen en het niet kan. Waarom zou je trouwens iets willen schilderen wat iedereen elke dag weer aan den lijve kan meemaken? Omdat je het moet? Of om iets voor het nageslacht na te laten?

Al die boeken over die herkenbare gevoelens, ervaringen en verlangens hebben het eenpansgerecht mens niet kunnen vangen. Er ontstaan altijd weer nieuwe varianten op die uitgekauwde thema´s.

Schrijven we om onszelf te leren kennen? Vertellen we verhalen om elkaar te vermaken? Is al dat spelen met woorden een vorm van hoogmoed?
Iedereen heeft een verhaal te vertellen. Ieders leven gaat vanaf de geboorte over vallen en opstaan.

Over alles is een verhaal te maken. Of het nu gaat over het genot van een kopje koffie, het samen dronken worden, het maken van een smakelijke net iets andere maaltijd, het even genieten van elkaars nabijheid of het in je eentje dansen op een mooi muziekje.

Totdat het schrijven er niet meer toe doet. Totdat het leven je vol in je gezicht slaat. Nog net niet knock out. Je gooit je kont tegen de krib en doet alles wat wie dan ook verboden heeft. En daar zit dan weer een verhaal in.
Hij schudt het hoofd. Als er zoveel verhalen te vertellen zijn, waarom krijg ik dat witte vel dan niet vol?