Het leven zoals het zich op dit moment aan mij manifesteert is anders best te pruimen. Maar toch heb ik soms het gevoel dat ik weg zou moeten kunnen vliegen. Dat gevoel, het idee dat ik als een vogel door de lucht zou kunnen suizen. Als kind had ik dit al maar ondanks dat ik aan dat gevoel toegaf kon ik het luchtruim nooit daadwerkelijk kiezen. Natuurlijk niet, mensen kunnen nu eenmaal niet vliegen. Door heel mijn leven loopt een rode draad met flashbacks, zeg maar fracties van vage herinneringen die mij in dit ondermaanse tot een fantast bestempelen, vandaar mijn afwijkende schrijfsels. Dingen als weg kunnen zweven uit een noodsituatie zoals Badman dat zo mooi deed en dan via het luchtruim het vege lijf redden. Zelfs nu ik dit neerschrijf voel ik mij één of andere achterlijke geschifteling die niet helemaal spoort. Die flashbacks echter geven mij een heerlijk gevoel van vertrouwen, of ik nooit iets anders heb gekund. Soms herken ik ze maar vaak word ik er bang van.

Laatst met een flashback zag ik zelfs gezichten en menselijke vormen maar niet zoals ik deze dagelijks meemaakte, verre van dat. Naar wereldse maatstaven gemeten waren het marsmannetjes met hele rare smoelen en ontzettend tengere lichaampjes. Opmerkelijk was dat ze naar mij lachten, en mij vertrouwelijk toespraken in een taal waar ik geen moer van verstond. Afwisselend keerde ik terug naar mijn eigen leven en dan weer naar die marsmannetjes. Tot op een bepaald moment dat de realiteit toesloeg en ik niet meer naar mijn wereld terug keerde maar bij die marsmannetjes bleef. Verbaasd keek ik hun aan.

Je gaat ons toch niet vertellen dat je ons niet meer herkend, zeiden ze. Ik keek van de één naar de ander en kon hun ineens heel goed verstaan. Vaag kwam er een herinnering bij mij boven. Ze begonnen mij uit te leggen dat dit een spel was waarbij wij om beurten naar een virtuele wereld werden gezonden om te kijken hoe wij ons daar met onze vergaarde kennis, zouden redden. Het was echt waar, het was inderdaad een spel en met moeite keerde ik terug naar mijn eigenlijke realiteit bij die marsmannetjes en mijn wereldse leven van daarnet kon ik maar moeilijk van mij af schudden. Kom zeiden ze, we gaan wat drinken en een hapje eten.

De interactieve computer werd door één van de metgezellen uitgezet en de monitor werd donker.
De wereld heeft nooit bestaan.

Categorieën: Algemeen

9 reacties

KingArthur · 15 november 2006 op 13:33

Onzin! Natuurlijk bestaat de wereld, in de beleving van eenieder :-).

Overigens, heb jij vreemde mannen in de natte cel vliegen?

Bitchy · 15 november 2006 op 15:42

Ik praat iedere avond met mensen die niet schijnen te bestaan :-p

SIMBA · 15 november 2006 op 17:46

Bitchy…..dat heet chatten. 🙂

pally · 15 november 2006 op 20:47

Is flash-backen soms ook een computerspelletje tegenwoordig?
Anders vrees ik dat ik het niet zo goed kan volgen allemaal.
Maar dat kon jij zelf geloof ik ook niet en daar ging het dan over? 😀 😀

Estrella · 15 november 2006 op 21:49

Ah…dit is zó herkenbaar voor mij he. 😀
En, ben je alweer terug of zweef je nog rond…

Li · 15 november 2006 op 22:28

[quote]Kom zeiden ze, we gaan wat drinken[/quote]
Volgens mij werd je daar vreselijk dronken van 😮

Li

DriekOplopers · 15 november 2006 op 22:46

Heel mooi de realiteit op z’n kop gezet! Goed gedaan!

Driek

Mup · 16 november 2006 op 13:18

[quote]Die flashbacks echter geven mij een heerlijk gevoel van vertrouwen, of ik nooit iets anders heb gekund. [/quote]

Dat vertaal ik anders als ik dat tref; ik word gewoon oud 😛

En met jouw soort geschiftheid valt volgens mij best goed te leven, hoor.

Groet Mup.

arta · 16 november 2006 op 15:29

Heerlijk om even met je mee te mogen zweven!
🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder