Seinstoring.

Fuck, het is druk in de trein. Geen plek om te zitten en ik moet dat hele kolere eind nog. Twee uur tussen bouwvakkers in een mislukt C&A
confectiekostuum hangen, en dat met 140 km per uur. Het kan verkeren.
Een vadsige corpsbal wringt zich nog net even als een rollade tussen
de sluitende deuren. Hij mist een baard maar met zijn kerstmuts vol
lichtjes en zijn rode pokdalige neus, zou hem een uitzendbaan als
kerstman niet misstaan.
Ach gadverdamme nee, bijna kerst. Gadverdamme. Weer een feestmaal.
Gadverdamme. Weer gezellig doen en sociaal. Gadverdamme. En waarom?
Zo heel gezellig was 2004 niet bepaald, toch? Meer royals dan ooit tevoor legden in een jaar het loodje. De vrijheid
van meningsuiting werd als het levenslicht uitgedaan en als aanvulling
werden er beduidend minder stille tochten gehouden. Niet omdat er
minder doden vielen, maar tja, de mode is het niet meer. Herrie
moesten we maken, schoppen, schreeuwen, slaan. Laten horen dat we het
er niet mee eens zijn. Polsbandjes, waarden, normen, bijbels, korans
en torah’s.

Het zijn de Lonsdalejongeren, de troetelallochtonen, de kut-Marokkanen
en de hangjongeren.
Woorden die door héle enge mensen zijn bedacht om ons een beeld te
laten vormen zonder aanzien des persoons. Dan klinkt het eerdere
uitschelden van een ‘gastarbeider’ ineens erg vriendelijk, bedenk ik
me.
De enige gastarbeider die we nog rijk schijnen te zijn is onze
Minister President die in heel Europa bijbeunt, maar in eigen land
half werk aflevert. Als Schröder tegen Balkende zou zeggen dat hij
door moet werken omdat ‘Arbeit Frei macht’, gaat onze lieve JP er nog
van uit dat hij het over arbeidsduurverkorting heeft. En in zekere zin
was dat ook zo.
En áls JP in den lande is, ligt hij met een kwetsuur in het
ziekenhuis. Wondroos heette het. Waarschijnlijk opgedaan toen de kogel
door de Europese kerk ging.

Ik krijg trek en verlang naar een bord warm eten. En aan het humeur
van mijn medereizigers af te meten, zij ook. Eten aan een grote tafel,
mooi gedekt. Eens een fatsoenlijk maal in plaats van een Albert Heijn
voorgekauwd genetisch gemanipuleerd avondmaal. Ouderwets, als vroeger
zeg maar.
Maar waarschijnlijk hap ik mijn voer weer weg tijdens de herhaling van
Kenneth Bigley’s onthoofding en de kleur van diens spuitende slagader.
Diezelfde kleur die ik enkele seconden later kan verglijken onder een
vrolijke deuntje tijdens de Heinz Pastasaus reclame. Saus voor óver de
pasta!

Ganzenborden is passé en ‘Mens erger je Niet’ evolueert van elkaar van
het bord afwerpen naar een kaartspel met de ‘most wanted men’ uit
Irak. Gillette ziet een gapend gat in de markt en aast samen met
Wilkinson op de domeinnamen saddamhoessein.com en geertwilders.nl,
want o-o-o-wat-kunnen-die-goed-een-scheerbeurt-gebruiken.
Kinderen ‘doen’ The A-team niet meer na, maar spelen Ali Chemicali
versus Frans van Anraat en besmeuren elkaar met een dubieus huismerk
mosterd.

De trein stopt op het voorlaatste station. De reizigers kotsen zichzelf
uit en een bijna lege trein blijft over. De ruimte vult zich enkel nog
met mijn persoon en driehonderd kilo papieren afval van De Metro en De
Spits.

De zojuist nog overvolle trein toont nu haar stoelen. Passantenfauteuils met
slijtageplekken aan weerszijden. Niet omdat ze uit de mode of oud zijn, maar omdat men zich wegdraait als er iemand naast komt zitten.
Let er eens op als door de speakers van de trein klinkt:
“Goedenavond dames en heren, dit is station twee-duizend-en-vijf.
Denk bij het uit- of overstappen aan uw bagage.”

[b][color=CC0000]Martijn wenst u allen een fan-tas-tisch 2005![/color][/b]